Einde Volksfront

Het kabinet-Blum hield het een jaar uit, daarna kwamen allemaal kort zittende kabinetten aan het bewind, die allemaal worstelden met de verdeeldheid en de diep insnijdende economische crisis.
Het beleid van de Volksfront-regeringen had namelijk, ondanks de afwezigheid van communistische ministers, hier en daar tóch paniek veroorzaakt en geleid tot een hogere inflatie en tot kapitaalvlucht van bedrijven die nationalisaties vreesden.

In 1938 werd Edouard Daladier minister-president. Na een paar maanden sloot hij met Hitler en Chamberlain het Verdrag van München, dat het einde betekende van het Volksfront.

De radicalen steunden het verdrag, de sociaal-democraten waren verdeeld en de communistische partij was fel tegen en blies het Volksfront op.

Het Franse Volksfront kan dus zeker niet als een groot succes worden gezien – het typeerde juist de interne verdeeldheid die de parlementaire democratie zo kwetsbaar maakte tegenover radicale bewegingen.

Maar het heeft wel z’n oorspronkelijke doel bereikt: voorkomen dat ook Frankrijk een extreem rechts regime zou krijgen.

En het heeft ertoe geleid dat de parlementaire democratie in Frankrijk, zij het met hangen en wurgen, in de strijd van de ideologieën op de been is gebleven.