Biografie: Ariel Sharon
23 jan 03
Is: Officieel nog premier van Israël, maar nadat Sharon getroffen wordt door een hersenbloeding neemt vice-premier Olmert zijn taken voorlopig waar. Partijgenoten vrezen dat Sharons politieke rol is uitgespeeld.
Gezondheid: Op 18 december 2006 krijgt Sharon een lichte beroerte. Er blijkt dat hij een klein
gaatje in zijn hart heeft, dat moet worden gedicht. Hij krijgt bloedverdunners en de opdracht om flink af te
vallen. Op 4 januari 2006 wordt Sharon geveld door een zware hersenbloeding. Hij wordt meteen geopereerd in
het Hadassah-ziekenhuis in Jeruzalem. Sharon wordt meteen van de bloedverdunners gehaald. Nu krijgt hij op de
intensive care medicijnen toegediend die juist zijn bloed moeten verdikken. Om de druk op zijn hersenen te
beperken wordt hij kunstmatig in slaap gehouden. Vrijdag 6 januari krijgt Sharon opnieuw een
hersenbloeding.
Achtergrond: Sharon wordt op 27 februari 1928 geboren als Ariel Sheinerman te Kfar Malal in
het Britse mandaatgebied Palestina. Zijn ouders zijn Russische migranten. Als 14-jarige jongen wordt hij lid
van de Haganah , een verzamelnaam voor verschillende lokale milities die nederzettingen
verdedigen als blijkt dat de Britten het gebied niet afdoende kunnen beschermen.
Vergeldingsacties: Tien jaar later richt hij zijn eigen legercommando op en voert vooral
vergeldingacties uit voor Arabische aanvallen op Israël. Hij behaalt grote successen in de Suez-crisis
en tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967. In de laatste oorlog, waarin Israël de Gazastrook, de
Westelijke Jordaanoever en Golanhoogte verovert, treedt Sharon hard op tegen de Palestijnen.
Tijdens de Jom Kippoer-oorlog van 1973 bezorgt Sharon Israël de overwinning. Hij komt dat jaar als
oorlogsheld in de Knesset, het Israëlische parlement. Daarna wordt hij de veiligheidsadviseur van
premier Rabin.
Politiek: Sharon wordt vier jaar na de oorlog minister van Landbouw in het kabinet-Begin.
Een van zijn speerpunten is het bouwen van nederzettingen in de bezette gebieden. De nederzettingen groeien
later uit tot een van de belangrijkste strijdpunten in het conflict tussen Israël en de
Palestijnen.
In de kabinetten die volgen, is Sharon achtereenvolgens minister van Defensie, minister van Handel en
Industrie en, vanaf 1990, bewindsman voor Volkshuisvesting. Bij Volkshuisvesting zet hij de bouw van
nederzettingen voort en laat in dat kader huizen van Palestijnen met bulldozers afbreken.
Ondertussen starten de Israëlische premier Yitzhak Rabin en minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres
vredesonderhandelingen met de Palestijnen. De onderhandelingen resulteren in de Oslo-akkoorden van
1993.
In 1995 wordt premier Rabin vermoord. Met het aantreden van Benjamin Netanyahu als premier in 1996 wordt
Sharon minister van Buitenlandse Zaken. Het komt in de jaren daarna niet tot serieuze vredesbesprekingen met
de Palestijnen.
Ehud Barak, die in 1999 premier van Israël wordt, is daarentegen wel voornemens om de onderhandelingen
nieuw leven in te blazen. Deze leveren echter niets op. Als Sharon kort na het mislukken van de Camp David
vredesbesprekingen (zomer 2000) een bezoek brengt aan de voor moslims (en Joden) heilige Tempelberg (Haram al
Sharif) breekt een gewapende Palestijnse opstand uit: de tweede Intifada.
Sharon krijgt een groot deel van het volk op zijn hand en wordt in 2001 gekozen tot premier. Hij weigert
vredesbesprekingen te voeren met de democratisch gekozen Palestijnse leider Arafat, die hij 'irrelevant'
noemt. Sharon overweegt zelfs Arafat uit te wijzen, maar de Amerikanen voorkomen dat.
Sharon voert een hard beleid tegen de Palestijnen. Hij wreekt elke aanslag, stuurt het leger de Palestijnse
steden in en zet - en dat is voor het eerst - F16's in. Harde acties in een vluchtelingenkamp bij Jenin
krijgen veel kritiek van de internationale gemeenschap. Maar een VN-commissie die het incident onderzoekt
concludeert dat de strijdkrachten geen massaslachting hebben aangericht.
Oorlogsmisdaden: Sharon wordt in 2002 in België aangeklaagd door nabestaanden van de
slachtoffers van het bloedbad dat christelijke milities in 1982 in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra
en Shatila in Libanon aanrichtten. Hierbij komen bijna achthonderd mensen om. Sharon heeft altijd ontkent dat
hij verantwoordelijk is voor het bloedbad, maar na een kritisch Israelisch onderzoek moest hij destijds wel
aftreden als minister van Defensie.
Routekaart: Op 30 april 2003 presenteren Sharon, de Amerikaanse president Bush en de
Palestijnse premier Abbas de 'routekaart', een vredesinitiatief dat voorziet in een Palestijnse staat en
duurzame vrede in het Midden-Oosten in 2005. Omdat geen van de partijen zich aan de afspraken houdt, is van
de uitvoering daarvan nog maar weinig terecht gekomen.
Terugtrekking: Op 4 februari 2004 publiceert Sharon een plan dat de grotendeelse
terugtrekking van Israël uit de Gaza-strook beoogt. De ongeveer 7.500 kolonisten die er wonen, moeten
verplicht vertrekken. Bij dit plan hoort tevens een opgave van vier nederzettingen in de Westelijke
Jordaanoever máár ook de annexatie van zes nederzettingen. De Amerikaanse president George W.
Bush steunt het plan. In Israël wordt het plan gemengd ontvangen: volgens peilingen is een ruime
meerderheid van de bevolking vóór ontruiming, maar de machtige kolonistenbeweging is furieus
tegen het plan.
Op 26 oktober 2004 stemt de Knesset voor de volledige ontruiming van de Gazastrook van Israëlische
nederzettingen en het ontruimen van het noordelijkste gedeelte van Samaria. Direct na de stemming worden een
minister en een onderminister van de Likud ontslagen, omdat zij tegen de terugtrekking stemden. In september
2005 trekt het Israëlische leger zich terug uit de Gazastrook.
Kadima: Eind 2005 breekt Sharon met Likud, omdat de rechtervleugel van de partij zich hevig
verzet tegen zijn vredesbeleid. In november richt hij Kadima (Hebreeuws voor Voorwaarts) op. Diverse
Likud-ministers en andere prominenten sluiten zich bij de nieuwe partij aan. Ook Shimon Peres steunt Kadima,
dat in de peilingen de grootste partij is.
Opmerkelijk: Naaste medewerkers van Sharon zouden hebben gemeld dat hij de geschiedenis in
wil als vredesstichter.
- Nieuws en achtergronden
- Dossiers
-
Uitzendingen
- Kolonisten voelen geen medelijden met Sharon
- Jongeren: Bush is gevaar voor de wereldvrede
- Israël doodt Hamas-leider al-Rantissi
- Interview met Shimon Peres
- Israël neemt grote gok met aanslag op Yassin
- Het proces over de Israëlische muur
- Israëlische kolonisten willen niet verhuizen
- Verzet tegen de muur van Israël
- Hebron opnieuw bezet door Israël
- Israël laat Palestijnse gevangenen vrij
- Aanslag op Hamas-voorman verstoort vredesonderhandelingen
- Israël bereidt zich voor
- Israël trekt zich terug uit Gaza
- Kolonisten in opstand tegen Gazaplan Sharon
- Koby Arush vertelt
- Israëls vacuüm na Sharon
- Toestand Sharon kritiek
- De toekomst van Gaza
- De pijlsnelle ontruiming van Gaza
- Joods verzet tegen ontruiming Gazastrook vermindert
- Kolonisten willen blijven, ondanks geweld
- Netanyahu stapt op uit onvrede over ontruiming
- Uur van de waarheid nadert voor Gazastrook
- Leven Sharon loopt permanent gevaar
- Abbas en Sharon kondigen wapenstilstand af
- Ministerie adviseert Nederlanders terug te keren
- Rechtse Likoed wint verkiezingen in Israël
- Israëlische kiezers kijken naar rechts
- Kan Israël deze oorlog winnen?
- Barak: Arafat verdient Oscar
- Haat en woede blokkeren onderhandelingen in Midden-Oosten
- In Israël heet de laatste oplossing gewoon: oorlog
- Yasser Arafat staat er behoorlijk alleen voor
- Wil Israël Arafat kwijt?
- Israël slaat terug
- Olmert veroordeelt ontvangst Arafat in Nederland
- Israël zet Palestijnen onder druk
- Sharon in België aangeklaagd als oorlogsmisdadiger
- Palestijnse kinderen in de vuurlinie
- Sharon wil afrekenen met Arafat
- Israël houdt Arafat gevangen
- De ambities van Bibi Netanyahu
- Oltmans in Irak
- Palestijnen voelen zich slachtoffer van septemberaanslagen
- De toekomst van het Midden-Oosten
- VN wil troepenmacht naar Midden-Oosten sturen
- Powell moet Arafat en Sharon bij elkaar brengen
- Zinni mag naar Arafat
- Hamas: hoe meer crisis, hoe beter
- Kritiek op Israël neemt toe
- Arafat mag weg, maar mag nooit meer terugkomen
- Pottenkijkers worden geweerd uit bezette Palestijnse gebieden
- Israël gaat door met harde aanpak Palestijnen
- Externe links