Een dagboek uit Afghanistan, 18 augustus 2003

Wali Hashimi (Saw) houdt voor NOVA een dagboek bij over zijn werkzaamheden in Afghanistan. Na jaren in Nederland gestudeerd te hebben, is hij nu terug in zijn geboorteland om de mediaprojecten op te zetten.

18 augustus 2003

Het is zes uur 's morgens. Ik krijg een telefoontje van Aziz, één van onze chauffeurs. Hij vraagt mij hoe laat we naar Bamyan vertrekken. John Butt, een Engelse journalist, Aziz en ik moeten om acht uur met de auto naar Bamyan. In de provincie Bamyan is een onafhankelijk radiostation met het fonds van USAID opgericht. Ik moet het station bekijken, beluisteren en beoordelen. Dit is de eerste radio in Bamyan ooit, die door lokale journalisten wordt gerund.



We maken een lange reis op een slechte weg die door de prachtige valleien loopt. In de provincie rijden we langs twee Boeddahbeelden die door de Taliban werden verwoest in 2001. We komen aan in een dorp en huren een kamer in een hotel. Het dorp is net door UN Habitat herbouwd. De kamer die we krijgen, heeft geen stroom en geen water.

Tijdens het avondeten zie ik drie Japanners naast me aan een tafel zitten. Ze voeren gesprekken in gebrekkig Engels. We begonnen in het Engels een beetje te kletsen. Uit de gesprekken heb ik begrepen dat ze door UNESCO in dienst genomen zijn om Boeddahbeelden te renoveren.

In Bamyan heeft het Amerikaanse leger een grote basis gebouwd en er werken veel VN-organisaties, maar je ziet er niet veel veranderen. Iedereen klaagt dat het met de wederopbouw niet goed gaat. "Wij hebben geen stroom, geen geasfalteerde wegen en geen huizen voor terugkerende vluchtelingen", klagen de mensen.

De oprichting van radio Bamyan is prachtig nieuws voor de mensen, die in het verleden door dictatoriale regeringen gemarginaliseerd zijn wegens hun etniciteit (Hazara). Het onafhankelijke Radiostation Bamyan zendt voorlopig alleen maar muziek en oproepen uit wegens gebrek aan programma's. Maar over paar weken gaan zij de uitzendingen uitbreiden.

In Bamyan voert UN Habitat een NSP-project (national solidarity program) in samenwerking met het ministerie van Stedelijke Ontwikkeling. Er moet verkiezingen plaatsvinden in alle Afghaanse dorpen om een raad te kiezen. Die raad moet prioriteiten vaststellen, want elk dorp kan dan $20.000 krijgen om primaire problemen op te lossen. Aan de verkiezingen doen mannen én vrouwen mee. De vrouwen eisen nu ook hun rechten en willen eigen betrouwbare personen kiezen als dorpsleider, want ook zij moeten straks de Loya Gerga gaan vertegenwoordigen.



Grondwet
De 'constitutiecommissie' heeft een regionale commissie in Bamyan die informatie over de nieuwe grondwet geeft aan de mensen en hun meningen verzamelt. Mensen weten er nog heel weinig over en geloven ook niet echt dat er een eerlijke grondwet gemaakt zal worden vanwege eerdere slechte ervaringen.

Onderweg naar Kaboel interviewen we mensen in verband met de aankomende Afghaanse grondwet die tijdens een traditionele volksbijeenkomst aangenomen zal worden. "Er moet eerst ontwapening plaatsvinden, pas dan kan de grondwet in praktijk gebracht worden", zegt een oude man. In Bamyan is een Amerikaanse PRT (provincial Reconstruction Team) actief die op dit moment bezig is een universiteit te bouwen. Dat is ten minste iets wat mensen graag willen hebben: 'een observeerbaar project'.