Wij hadden er de huid niet voor

'Literatuur is voor twee mensen, de schrijver en zijn lezer. Komt er een derde bij, dan heb je politiek.' Erri de Luca

Stel, iemand geeft zijn hondenbaan eraan
(voetveeg, kanonnenvlees, toiletverfrisser,
lijkschouwer, Dichter des Vaderlands).

Iedereen ziet de lege plaats.
Zwijgt.
Kijkt de kring rond.
Vraag het niet aan mij!
Stel dat jij roept: 'Kan ik iets doen?'

(Stel dat je je verkiesbaar stelt. Zeg het aan geen mens.)
Prompt breekt het spookhuis los.
Emmers koud water en dampende drek.
Persberichten. Objectieve berichtgeving.
Hoongelach:

'Stuur die puppies terug naar hun mand!
Het moet iemand zijn met een oude huid
natuurlijk, getaand, gelooid door het zuur
van eeuwen, dat is logisch, strontbestendig,
evident, met een parelharde hals om de zeisen
van de zwijnen te weerstaan, hè hè, en zindelijk,
dat spreekt voor zich!'

Vrees niet, hij is nabij. De kroon van rook
om zijn hoofd is magisch. Wij buigen,
nijgen, kussen zijn ring.

Af! Lig! Koest!