De commissie-Dutroux

Onder druk van de schokkende feiten stelt de Belgische Kamer een Parlementaire Onderzoekscommissie in die moet uitvissen hoe in het gerechtelijk onderzoek in de 'zaak Dutroux, Nihoul en consoorten' zoveel fout heeft kunnen gaan. De commissie-voorzitter is Marc Verwilghen.

Het publiek wrijft zich de ogen uit wanneer de commissie een ontstellende opeenvolging van fouten en gemiste kansen in de diverse gerechtelijke onderzoeken blootlegt. De antipathie tussen gerecht en de verschillende politiekorpsen wordt pijnlijk duidelijk. Politiemensen en magistraten leggen - onder eed - tegenstrijdige verklaringen af. De sfeer op de hoorzittingen is te snijden. De commissieleden en vooral voorzitter Verwilghen verwerven zich door hun scherpe vraagstelling een grote populariteit.

Hoewel er bij de versie van het eerste rapport van de commissie-Dutroux weer politieke overwegingen meespelen, is het resultaat toch een krachtig document. De conclusies, die op 15 april 1997 aan de Kamer worden meegedeeld, zijn meedogenloos voor de werking van politie en Justitie. De volksvertegenwoordigers keuren het document unaniem goed. Eerste minister Jean-Luc Dehaene begint aan onderhandelingen over een hervorming van de ordediensten, gesprekken die uiteindelijk zullen uitmonden in het Octopusakkoord en de samensmelting van de politiediensten.

In de zomer van 2002 zijn de aanbevelingen van de commissie-Dutroux maar gedeeltelijk uitgevoerd. De verbeteringen in de behandeling van slachtoffers en de hervorming van de politiediensten zijn het verst gevorderd. Tal van andere voorstellen blijven dode letters. Zo is er geen wet over bijzondere opsporingstechnieken, over proactieve recherche of over het inschakelen van informanten. Ook de informatie-uitwisseling binnen de wereld van gerecht en politiediensten blijft beneden peil. De zaak-Dutroux zelf is het beste voorbeeld dat het gerecht nog altijd niet snel werkt.

De federale politie kwam er. Het vernieuwde strafwetboek gaf slachtoffers meer rechten. Magistraten maakten kennis met gsm en computer. De politieke wereld bezon, vernieuwde en verjongde zich suf. De hele overheidsadministratie werd grondig gemoderniseerd. Een hele generatie leerde begrijpen wat het verschil is tussen een procureur en een onderzoeksrechter, en wat scheiding der machten betekent. Als eerste land in Europa krijgt België een centrum voor vermiste kinderen. Paars-groen gooide er smakken geld tegenaan om in het buitenland van België opnieuw een verkoopbaar merk te maken.

(Bron: De Standaard)