Blijf-van-mijn-lijfhuis adres van angst

Ze zijn op de vlucht voor hun ex-man, opgejaagd door voormalige schoonfamilies. Op zoek naar veiligheid biedt het Blijf-van-mijn-lijfhuis onderdak. Maar achter elke deur van deze huizen woont de angst, zegt een Turkse vrouw die tot kort geleden in het huis in Koog aan de Zaan zat. Afgelopen vrijdag werd een andere Turkse bewoonster voor dit huis door haar ex-echtgenoot neergeschoten.

De omgebrachte vrouw was 32 jaar oud. Ze verbleef nog geen week in het Zaanse Blijf-van-mijn-lijfhuis. Daarvoor had ze met haar drie kinderen een tocht langs dergelijke huizen achter de rug. Steeds werd ze achtervolgd door haar ex-echtgenoot (37). Kort nadat hij haar vrijdag had doodgeschoten, meldde hij zich bij een politiebureau in de buurt. Daar legde hij meteen een bekentenis af en werd hij aangehouden.

"Voor Turkse mannen met een traditionele opvoeding is een echtscheiding niet te verkroppen'', vertelt de gescheiden Turkse vrouw. Ze wil niet met haar naam in de krant. "Want ik ben bang dan mijn ex-man me vindt als hij leest dat ik in Noord-Holland woon. Na vrijdag weet iedereen wat er dan kan gebeuren.''

"Traditionele Turkse mannen zien een scheiding als een aantasting van hun eer. Voor hen is een scheiding een schande voor de familie. Als je eenmaal getrouwd bent, blijf je tot de dood bij elkaar, zegt de traditie. Vertrekt de vrouw, kan alleen de dood dat rechtvaardigen. Pas dan is de eer gered. En pas dan mag de man opnieuw trouwen. Een man van de oude cultuur ziet het ombrengen van een ex-vrouw daarom als een erezaak. Het is een daad om van binnen schoon te worden. Iets om te zuiveren wat vuil was.''

"Een Turkse man die door zijn vrouw is afgewezen, loopt met zijn hoofd omlaag. Hij moet leven met de afkeuring van de familie. En dat kan hij niet. Door zijn vrouw om te brengen redt hij zijn eer. Dus al duurt het honderd jaar, hij zal altijd zijn ex-vrouw blijven zoeken. Die eer is belangrijker dan zijn kinderen.''

"Dat hij na de moord in de gevangenis komt, maakt hem niet uit. Het nieuwe leven dat hij na zijn celstraf krijgt, is schoon en zuiver. En daar gaat het om.''

Net als de vrouw die vrijdag om het leven kwam, zat ze met haar kinderen in het Blijf-van-mijn-lijfhuis in Koog aan de Zaan. "Daar hebben ze me goed opgevangen. Met de negen andere vrouwen die er zaten, kon ik goed praten. Er waren veel Turkse vrouwen bij. Dan begrijp je elkaar. We hadden allemaal dezelfde angst. Allemaal waren we bang dat onze ex-mannen ons zouden vinden. Je voelt je als een vogeltje die weet dat er achter elke boom een jager kan staan. Een jager met een wapen.''

Sinds kort is ze met haar kinderen op een ander adres ondergedoken. "In het Blijf-van-mijn-lijfhuis deden ze hun best om ons te beschermen, maar ik voelde me toch niet veilig. Het adres is geheim, maar iedereen in de buurt weet wat voor huis het is. Een man die boos is, kan het altijd vinden.''

(Bron: Noordhollandsdagblad.nl, Jan Vriend)