Vertaling interview Natascha Kampusch

Het interview met Natscha Kampusch is in het Duits. Omdat deze beelden geen ondertitels bevatten, kunt u hieronder een vertaling van het transcript lezen.

"Ik liep het schoolpad af naar de - (kijkt naar beide richtingen en vraagt de naam van de straat) - Melangasse, ja inderdaad, - dus naar de Melangasse. Al van een paar meter afstand zag ik hem bij zijn auto staan. Ik dacht al dat ik beter aan de andere kant van de straat kon lopen. Ik weet niet waarom, mijn intuïtie denk ik - ik weet het niet - het was gewoon vreemd."

"Hij greep me vast. Ik probeerde te schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit. Ja, ik voelde wanhoop en was vreselijk boos. Ik was kwaad op mezelf omdat ik niet naar de andere kant van de straat was gegaan en dat ik niet met mijn moeder met de auto naar school was gegaan. Dat was vreselijk."

"Ik voelde me erg claustrofobisch in die kleine kamer. Ik gooide waterflessen tegen de muren of bonkte erop met mijn vuisten zodat iemand mij misschien zou horen - ik weet het niet. Ik raakte helemaal van de kaart en als hij me niet op een bepaald punt mee naar boven had genomen, het huis in, zodat ik meer ruimte had om te bewegen, denk ik dat ik gek geworden was."

Feuerstein: Herinner je je op welk specifiek moment hij je mee naar boven nam, het huis in. Was dat na jaren?

"Nee, dat was na een half jaar. Toen mocht ik me wassen, een bad nemen in de badkamer."

Feuerstein: Maar het eerste half jaar zat je alleen in de kelder?

"Ja"

"Hij was erg voorzichtig. Hij ging bijna nooit uit mijn buurt. Hij begon tekenen van paniek te vertonen elke keer wanneer ik zelfs maar drie centimeter van hem verwijderd was. Hij wilde altijd dat ik voor hem liep en nooit achter hem, zodat hij me in het zicht kon houden. Ik kon nooit bij iemand in de buurt komen omdat hij dreigde ze iets aan te doen als ik met ze zou spreken, hij zou ze vermoorden of zich van hen ontdoen."

Feuerstein: Je ontmoette mensen. Hoe was het wanneer je ze in hun ogen keek en om hulp wilde schreeuwen?

"Ja, precies. Bijvoorbeeld die aardige vrouwen in de doe-het-zelf winkels -die vroegen dan 'Kan ik u helpen?' en dan stond ik daar volledig geïntimideerd en in paniek met bonkend hart en problemen met mijn bloedsomloop, amper in staat me te bewegen. Ik stond daar dan maar hulpeloos naast hem, terwijl hij de verkopers afwimpelde. Ik kreeg amper de kans naar de verkoper te lachen - hij was zo vriendelijk en wist van niks. Ik probeerde gewoon te lachen zoals ik dat op foto's deed zodat mensen een beeld zouden vasthouden. Want iedereen lacht meestal op foto's."

"In de laatste maanden zei ik dat ik niet langer zo kon leven. Ik zei hem dat ik zeker zou proberen te ontsnappen. En ik dacht als ik nu niet ga, dan… Ik was erg bezorgd over zijn moeder, zijn vrienden, buren en andere kennissen - dat ik het beeld dat zij van hem hadden, kapot zou maken. Weet je, hij was altijd het aardige, hulpvaardige type - altijd vriendelijk en netjes - ik wilde niet dat zijn moeder de andere kant van hem zou kennen."

"Ik was me er volledig van bewust dat mijn ontsnapping ook zijn doodvonnis zou zijn omdat hij altijd dreigde met zelfmoord. Indirect maakte hij van mij, de man die hem naar het treinstation bracht en de machinist moordenaars."

Feuerstein: Nu kan je dromen over alles wat je maar wilt. Wat zijn je dromen?

"O ja, nu zijn we weer op het onderwerp dromen belandt."

Feuerstein: Wil je de wereld zien?

"Ik wil reizen. Bijvoorbeeld op een cruise gaan met mijn familie. En, als ik mijn eindexamen haal, zou ik op examenreis willen gaan. Natuurlijk zonder alcohol en feesten, een leuke reis. Niet zo'n zomer-uitspatting of een 'all-inclusive'-reis, maar liever een mooie."

Feuerstein: Meer strand en zon?

"Ja, meer zoiets."