De werkelijkheid
25 JAN 08
U heeft vast wel eens die beelden gezien van zo’n bijeenkomst van Hillary of Obama of McCain: kandidaat op een podium met een microfoon, daarachter wat aanhangers met borden waarop de naam van de kandidaat staat of een kreet als “Change” of “I Like Mike”, en dan zegt die kandidaat iets, en iedereen begint te juichen als teken dat dit een heel verstandige opmerking was. Hoe ziet zo’n bijeenkomst er nu uit voor ons, de personeelsleden in buitendienst van een televisie-maatschappij? Om te beginnen moet je erachter zien te komen waar kandidaat X precies gaat verschijnen. Die bijeenkomsten worden soms alleen lokaal aangekondigd. De campagne-medewerkers zijn erg lastig te bereiken, luisteren hun voicemail niet af en beantwoorden hun e-mail niet. Je kunt soms iets vinden op een website, je hoort wel eens iets van collega’s en er zijn nieuwsagentschappen die elke avond een overzicht van bijeenkomsten rondsturen. Dan nog weet je niet alles. In New Hampshire hebben we laatst een hele dag heen en weer gereden om Bill Clinton in een of ander oord te horen spreken, om bij terugkomst te merken dat hij die ochtend om de hoek van ons rustieke plattelands-hotelletje was geweest om met kiezers te babbelen. Als je er dan achter bent waar X spreekt, dan moet je zorgen dat je er vroeg bent. Twee uur vantevoren is helemaal niet gek. Je moet namelijk een plek veroveren. Het gaat om een plek op de zogenaamde “risers”; stellages achter in de zaal waar je je camera op kunt zetten zodat je over de hoofden van het publiek heen kunt schieten (niet letterlijk: vaktaal voor filmen). Soms is er behalve een “main riser” ook een “cut-riser”, aan de zijkant van het podium, zodat je de kandidaat van opzij kan filmen.