Geld

Brooklyn, New York Vrijwel elke dag komt er wel zo’n mailtje binnen van Hillary of Obama of Bill of Chelsea, heel persoonlijk; "dear Willem". Toch hartelijk. (Het gezin Lust is nog onontdekt door de McCain campagne.) In die mails staat een rode knop, met "contribute" of "donate", waarmee we dan naar een pagina gaan waarop we een creditcard-nummer mogen invullen, en een bedrag. En voor zover we in de verleiding zouden zijn, buitenlanders mogen niets geven. In maart heeft Hillary 20 miljoen dollar opgehaald, Obama 40 miljoen. Dit is een echte, op internet gebaseerde revolutie, waar Obama duidelijk de leiding heeft. Heel creatief: "Geef en win een intiem dinertje – à cinq - met Barack." Hoe is het toch mogelijk dat zo’n nieuwkomer die ge-oliede Clinton-machine zo vreselijk kan overtroeven? Hij krijgt vooral heel veel kleinere bedragen, van minder dan 200 dollar, en dat betekent dat die mensen nog een keer kunnen geven, zonder dat ze tegen de limiet van $2300 aanlopen. Blijkbaar zitten nogal wat Hillary supporters tegen het plafond. Het zegt iets over de breedte van de Obama-beweging. Obama heeft nu in totaal 240 miljoen ontvangen, en Hillary 175 miljoen. En de echte strijd moet nog beginnen. Of is de strijd tegen McCain het najaar slechts het naspel (kun je dat zo zeggen? Doet me denken aan het verhaal van Lou de Jong, die zijn "Voorspel" in zijn serie over De Tweede Wereldoorlog ooit in de etalage van een sexshop zag liggen.) Waar waren we? McCain! Van McCain hebben we de cijfers over maart nog niet, maar in februari heeft hij slechts $ 12 mln opgehaald. Oef. Zijn totaalbedrag, zonder maart, is $ 65 mln. Aggut. En McCain gaat $ 3 mln teruggeven aan donateurs... Geld over? Welnee. Hij gaat waarschijnlijk een beroep doen op overheidsfinanciering voor zijn campagne, en dat houdt in dat voor elke dollar die de kandidaat zelf binnenhaalt, hij er één bijkrijgt, tot een maximum van $250 per donateur. Maar dat komt met veel restricties. Bijvoorbeeld, elke donateur mag slechts één keer $ 2300 geven. Dus donateurs die al meer hebben gegeven krijgen hun centjes terug. George W. Bush en John Kerry zagen af van overheidsfinanciering, omdat ze zelf meer geld konden binnenhalen. Ook McCain leek dat te gaan doen. Blijkbaar is de Republikeinse achterban veel minder bereid om voor McCain de buidel te trekken. Er zijn meer aanwijzingen voor een pijnlijk gebrek aan geestdrift aan deze kant. Dat breekt hem op bij het binnenhalen van geld, maar mogelijk ook bij het werven van vrijwilligers die straks van keukentafel naar keukentafel moeten om kiezers te overtuigen. De grote, stille kracht van de Bush-campagne was dat hij daarvoor christelijk rechts kon mobiliseren. Toch zit er bij de campagnefinanciering ook een probleempje voor Obama! Die heeft ooit beloofd dat als zijn Republikeinse tegenstander zich zou onderwerpen aan het regime van de overheidsfinanciering, hij dat ook zal doen. Zou hij zich aan zijn woord houden? Een regel in de Amerikaanse politiek: degene met het meeste geld wint. Niet altijd, meestal wel.

Tags: