Crisis in Amerika?
9 FEB 09
Het is dus crisistijd, maar je kunt het niet echt zien. Weinig mensen staan ergens hoog boven het trottoir op een randje van een gebouw; nergens mensen in lompen, nergens rijen mensen voor de gaarkeuken. De langste rij die ik de laatste tijd heb gezien - zo'n beetje om het hele blok - was voor de Apple Store in Soho waar ze een nieuwe modelletje van de iPhone verkochten.
Zondag was het hier in New York plotseling lente. We wandelden vanuit ons appartement over de Brooklyn Bridge naar Manhattan. Het was er gevaarlijk vol met toeristen. Nu is toegang tot de brug gratis - veel attracties in deze stad zijn dat - maar al die Japanners en Indiërs en Fransen en Nederlanders zijn hier wel met het vliegtuig naartoe gekomen en zitten in een hotel en geven geld uit. Maar blijkbaar is dat allemaal wel veel minder geworden.
New York, de etalage van Amerika in de Uitverkoop wegens Goedkope Dollar, leek vorig jaar nog weinig last te hebben van de crisis. De onroerend goed-prijzen, die in de rest van het land met tientallen procenten omlaag gingen, bleven hier ongenaakbaar hoog. De mythische onkwetsbaarheid van New York werd verklaard door de financiële slagkracht van diplomaten, de permanente aanwezigheid van een leger toeristen, door de bonussen op Wall Street (tot grote, maar stille
vreugde van de voor Amerikaanse begrippen linkse gemeenteraad van New York zijn er weer obscene bedragen uitgedeeld: daar mogen ze hier belasting over heffen) en door de theorie dat Iedereen In New York Wil Wonen.
Maar nu gaat het allemaal tegelijk mis.
De gemeente schrapt 22.000 banen: brandweermannen, politieagenten, onderwijzers. En daar wankelt ook de onroerend goed-markt. Onze huurbaas verhoogde de huur met $300 per maand, en ik hoefde maar één telefoontje te plegen en dat was direct zonder problemen teruggedraaid, waardoor ik met het onbehaaglijke gevoel achterbleef dat er vast nog wel een flinke verlaging in had gezeten als ik me wat assertiever had opgesteld. (Misschien over een maand of drie nog eens bellen.)
Sommige restaurants zouden nog maar de helft van de omzet van vorig jaar draaien. Om te overleven doen ze nu plotseling niet meer korzelig als je waagt te bellen voor een reservering, en ze hebben voordeel-menuutjes op de kaart. Echt veel helpen doet het niet, geloof ik. Taxi-chauffeurs klagen. Bars zijn half leeg. Drankwinkels doen het wel uitstekend. De New Yorker zit blijkbaar met een fles Jack Daniels tegen de verwarming.
We aten met de schrijver Gay Talese (hier erg bekend, en voor als u hem niet kent, hij lijkt qua voorkomen en presentatie erg op advocaat Theo Hiddema) en die hangt de gedachte aan dat het aantal echtscheidingen in New York nu dramatisch zal stijgen, omdat New Yorkers die niet meer elke avond in het restaurant zitten plotseling thuis met elkaar worden geconfronteerd. En Talese beklaagde zich over de tafelgesprekken; iedereen heeft het alleen maar over de economie. “Nobody’s getting laid anymore!”
Dat het zo erg is, dat wist ik niet.