De eerste bewoners van de Lage Landen, de jagers uit de Steentijd, hadden geen huizen, hooguit een hut van takken en bladeren die ze ook weer achterlieten als ze verder trokken. Zij leefden immers van de jacht en leidden een rondtrekkend bestaan.

Rond 5000 v. Chr. vestigden zich de eerste boeren in het oosten en het zuiden. Zij waren niet langer jagers en legden zich toe op het verbouwen van graan en houden van vee. Zij woonden in eenvoudige boerderijen, opgetrokken uit houten palen met daartussen twijgen en takken, aangesmeerd met klei en leem.

Op basis van archeologische vondsten die aantonen waar deze palen hebben gestaan, kan worden geconcludeerd dat zo’n prehistorische boerderij slechts één vertrek had waar mensen en dieren de ruimte deelden.

In het midden van die ruimte werd een vuur gestookt om te koken en het vertrek te verwarmen. De rook verdween door een gat in het dak naar buiten. Tot ver in de Middeleeuwen veranderden de woonomstandigheden eigenlijk nauwelijks. Pas toen ontstonden de eerste steden.

Alleen de Romeinen hebben gedurende enkele eeuwen hun invloed op het gebied van huizenbouw doen gelden, maar toen zij vertrokken verviel men in de Lage Landen weer in de oude, zeer eenvoudige woonpatronen.