Omstreeks 1733 zag de Nederlandse schrijver Justus van Effen iets lopen waarvan hij op het eerste gezicht dacht, zo schreef hij althans in de Hollandsche Spectator, dat het een 'menschelijke gestalte was, die zich op een klein paard tusschen twee keteltrommen met tot op de grond hangende kleederen verhefte'. De gestalte had tegenwind en kwam moeizaam vooruit.

Toen Van Effen dichterbij kwam, bleek het een dame te zijn die volgens de laatste Franse mode was gekleed. Ze droeg een kostuum met panier: een rok die zó wijd uitstond dat de draagster alleen zijdelings door een deuropening kon...

Op de foto de trouwjapon van Helena Slicher uit 1759, met een extreem brede hoepelrok van ripszijde. In de Franse mode van deze tijd, die in Nederland de boventoon voerde, was de sfeer van het Rococo te proeven: galant en gracieus, met een voorkeur voor pasteltinten.

Aangeklede modepoppen met de laatste trends werden uit Parijs naar alle hoofdsteden van Europa gestuurd. Welgestelde dames deden rouge op, hulden zich in ruisende hoepelrokken van zachtgetinte zijde en liepen op hooggehakte schoentjes.

Hun mannen droegen getailleerde jassen, kanten jabots (ruches) en gepoederde pruiken (foto).

Tegen het eind van de eeuw werd de kleding weer wat eenvoudiger. Het Franse hof was niet langer een voorbeeld; daar had de Franse Revolutie een eind aan gemaakt. Nu kwam Engeland in het vizier.

De modieuze man droeg een goedgesneden kostuum dat in grote trekken was ontleend aan de kleding van de Engelse landedelman. Er gebeurde nog iets: de lange broek, voor vissers en ander werkvolk allang gewoon, werd nu ook populair in de betere kringen.