In de Middeleeuwen, en nog lang daarna, waren slechts weinigen de schrijfkunst meester. Er werd weinig gecorrespondeerd en van een geregeld postverkeer was al helemaal geen sprake.

Wie iets had mee te delen, maakte gebruik van een dienaar of een betrouwbaar persoon uit zijn omgeving. Die leverde, te voet of per paard, brief of bericht persoonlijk af bij de geadresseerde.

De economische bloei vanaf de 16de eeuw leidde tot een sterke groei van het briefverkeer. Daardoor werd het lonend tussen de belangrijkste steden postdiensten in het leven te roepen.

De postiljons reisden aanvankelijk vooral te paard. Ze vervoerden de poststukken in een leren zak met sloten, waarvan alleen begin- en eindkantoor de sleutel in bezit hadden.

Om niet onnodig te worden opgehouden, beschikten de koeriers over een posthoorn waarmee ze hun komst aankondigden.