Op 11 juli 1919 vond in de Tweede Kamer iets plaats wat nooit eerder was voorgekomen. De volksvertegenwoordigers zongen spontaan de Achturenmars en het Wilhelmus toen de uitslag bekend werd van de stemming over een wetsontwerp waarin de achturige werkdag, de vrije zaterdagmiddag en de vrije zondag wettelijk waren geregeld: 69 stemmen voor, drie tegen.

Aan het wetsontwerp waren zo’n dertig jaar strijd voorafgegaan. Onder de leuze ‘Acht uur werken, acht uur ontspanning, acht uur slapen’ hadden de socialisten eind 19de eeuw de aanval geopend op de schrikbarend lange werkdagen van de meeste arbeiders. Aan het opvoeden van kinderen, een normaal huwelijksleven en enige ontspanning laat staan zoiets als geestelijke ontwikkeling kwam een arbeider eenvoudigweg niet toe omdat hij gemiddeld zo’n 12 à 14 uur per dag moest werken.

Na lang aarzelen hadden de christelijke partijen zich achter de socialisten geschaard al was het maar omdat de arbeiders dan in hun vrije uren beter hun plichten tegenover God, gezin en gemeenschap zouden kunnen nakomen en daardoor een christelijker, een godsdienstiger en zeedelijk hooger staande arbeidersstand zou ontstaan.

Dankzij deze steun uit christelijke hoek kon in 1919 het genoemde wetsvoorstel worden aangenomen. Een van de gevolgen: voor het eerst kon een doorsnee Nederlander kleine reisjes gaan maken. Zo liet rederij Fop Smit & Co. een paar salonraderboten bouwen, waarmee watertochtjes in het rivierengebied werden gemaakt.