De ontwikkeling van een Nederlands volk begon met de vestiging van Germanen in het noorden en ging in de 3de en 4de eeuw na het vertrek van de Romeinen door met de komst van de Franken.

Daarna begon een eeuwenlang proces waarin de bewoners van onze streken geleidelijk één taal gingen spreken en zich als volk gingen beschouwen. De term ‘volksverhuizingen’, voor de grote migratiebewegingen die in Europa volgden op het vertrek van de Romeinen, is voor onze streken minder toepasselijk.

Eerder is hier sprake geweest van een smeltkroes van wisselende regionale elites. Toch is op dit punt nog veel onzeker. Er zijn bijvoorbeeld hiaten omstreeks het begin van de jaartelling en tussen de 4de en het begin van de 7de eeuw. Dan lijken belangrijke delen van het land vrijwel ontvolkt te zijn geweest.

Het eerste hiaat deed zich voor in het gebied van de Maasmonding. Recente archeologische vondsten duiden erop dat de bewoners van het Maasmondgebied gevlucht zijn voor een verandering in de waterhuishouding als gevolg van vroege ontginningen.

Voor het tweede hiaat zijn waarschijnlijk het vertrek van de Romeinen en het wegvallen van de Romeinse bestuursstructuur verantwoordelijk geweest.

Pas in de loop van de 7de eeuw vestigden vooral Frankische nieuwkomers zich hier in permanente nederzettingen. Het Nederlandse volk stamt min of meer van deze immigranten af. Op de foto glazen en sieraden uit de vroeg Frankische tijd.