'Mijn pistool was nep, maar dat wisten de gijzelaars niet'

"Elke dag denk ik terug aan mijn kameraden, maar ik denk ook aan de strijders die ik niet ken op de Molukken".

Junus Ririmasse (57) uit Bovensmilde vocht dertig jaar geleden voor zijn ideaal, een vrije Zuid-Molukse Republiek, en kaapte met acht kameraden de trein bij De Punt. Op een bankje op de begraafplaats in Assen, vlakbij het graf van zijn omgekomen medestrijders, vertelt hij zijn verhaal.

Dat hij drie weken in de trein zou zitten, verwachtte hij niet: "We hadden geen idee en hielden overal rekening mee. We wilden ons doel bereiken. Ik was bereid mijn leven daarvoor te geven".

Na de treinkaping bij Wijster in 1975 was de situatie voor de Zuid-Molukkers in Nederland niet veranderd en besloot Ririmasse met acht anderen opnieuw een trein te kapen. "We wilden geen mensen doden. Ik had niet eens een echt wapen, mijn pistool was nep, maar dat wisten de gijzelaars niet. Ik kon er wel macht mee uitoefenen. De anderen hadden wel echte geweren".

Volgens de Molukker hadden de kapers onderling geen discussies over de aanpak van de gijzeling. "We hadden één doel voor ogen, we deden het voor onze ouders. We hebben nooit overwogen om te stoppen met de kaping".

Met de passagiers praatte Ririmasse nauwelijks. Andere kapers deden dat wel. "Ik wilde dat niet, ik ben geen prater. Of ik dacht dat de gijzelaars bang voor me waren? Tsja, veel mensen zijn bang voor me door mijn uiterlijk".

Van de bevrijdingsactie op 11 juni kan hij zich naar eigen zeggen weinig meer herinneren, omdat hij drie jaar geleden een herseninfarct heeft gehad. ",Ik weet nog dat de kogels door de trein vlogen. Ik lag op de grond in de eerste klas samen met een kameraad. Hij heeft het niet overleefd. Ik zag dat hij geraakt werd en probeerde hem nog te beschermen. Zelf ben ik door een stuk of tien kogels geraakt".

In een ziekenhuis in Groningen zijn de kogels uit zijn lichaam gehaald. De operatie duurde acht uur. De kogels hebben hun sporen achtergelaten. Ririmasse wijst op zijn littekens op beide armen.

De ex-kaper herstelde drie maanden op een kamer met permanente beveiliging. Na zijn verblijf in het ziekenhuis werd hij veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf. Acht jaar later kwam hij vrij en ging als kunstenaar aan de slag. Zijn passie is plastische vormgeving, hij doet veel aan beeldhouwen. Door zijn lichamelijke beperkingen kan hij dat nu nauwelijks meer.

11 Juni is voor Ririmasse ieder jaar net als alle andere dagen. Hij woont wel de jaarlijkse herdenking ter nagedachtenis aan zijn omgekomen kameraden bij.

Hij wil het gesprek beëindigen met een eigen vraag: of we weten wat overkill is? "Hebben jullie de trein gezien? Ik bedoel na de actie, al die kogels, veel te veel. En de regering weet het wel".

Ook over de behandeling van de Molukkers in het algemeen is hij stellig: "Ze hebben ons gewoon links laten liggen." Toch blijft Ririmasse voorlopig in Nederland wonen. "Ooit ga ik terug naar de Molukken. Als mijn hart zegt dat het zover is".

(Bron: ANP)