Eerste hulp
13 JAN 08
Gisteravond met een klein ongemak (ik weet: je mag nooit iets in je oor stoppen, maar bij de tv moet je er soms aan, aan zo’n oortje, om in Hilversum Clairy te kunnen horen, dus af en toe een verstopt oor: beroepsziekte) naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis hier. In Nederland ga je dan naar de huisarts, maar hier doen ze daar niet zo aan.... Dat ziekenhuis staat in Celebration, en dat is beroemd omdat het een door Disney gesticht modeldorp is. De bewoners van Celebration gingen ook gewoon aan de drank, van elkaar af en sloegen hun kinderen, maar dat is een ander verhaal. Disney heeft het dorpje inmiddels verkocht, het ziekenhuis nog niet. Niet dat het daar een vrolijke boel was. Het was een gewoon ziekenhuis, met veel Christus in woord en beeld aan de wand. De Eerste Hulp van de ziekenhuizen in Amerika is een schrijnend politiek probleem. HIer komen de onverzekerden met hun verwaarloosde kwalen terecht, en het ziekenhuis is wettelijk verplicht alle patiënten te accepteren en draait voor de kosten op. Alleen al in California hebben meer dan 80 ziekenhuizen hun Eerste Hulp afdeling gesloten omdat het verlies te groot wordt. In Florida is de helft van de bezoekers van de eerste hulp onverzekerd. In Amerika zijn 43 à 47 miljoen mensen onverzekerd voor ziektekosten. Hoeveel van hen zijn illegaal in het land? De schattingen lopen uiteen van een kwart tot de helft. Als er een Democraat gekozen wordt als president zal hij (president is een mannelijk woord) proberen een systeem van algemene verzekering proberen in te voeren. Het probleem van de illegalen is dan natuurlijk nog niet opgelost. Bij verkiezingsbijeenkomsten vroeg Obama iedereen die onverzekerd was, de hand op te steken. Twee, drie, vier handen. 260 miljoen Amerikanen zijn wel verzekerd. Politiek is interessanter dat ook veel van hen boos zijn. De Amerikaanse federale overheid is nu al de grootste ziektekostenverzekeraar ter wereld; via programma’s als Medicare en Medicaid wordt bijna de helft van de medische kosten in de VS vergoed; er wordt gezorgd voor armen, veteranen, gepensioneerden. De middenklasse die is overgeleverd aan de wetten van de vrije markt. De particuliere ziektekostenverzekeraars zijn hier uiterst impopulair: hoge premies en hondse behandeling van mensen die het wagen ziek te worden. “Prior Condition” is een beruchte THERM : u had vast al kanker/aids/suikerziekte/parkinson/een dwarslaesie of gebroken been toen u deze verzekering nam, dus wij betalen niets. Medische rekeningen zijn de belangrijkste reden voor persoonlijk faillissement. Barack Obama vertelt vaak over zijn moeder, die overleed aan kanker en die haar laatste dagen doorbracht in een bed bedekt met formulieren, in een bureaucratische strijd met een verzekering die niet wilde betalen. Voor president Obama zou dit wel vrij persoonlijk worden. Toch hechten landen blijkbaar erg aan het eigen ziektekostensysteem. Met regelmaat informeren Amerikanen zorgelijk bij mij of Nederland ook “socialistische gezondheidszorg” heeft. En ik antwoord daarop altijd bevestigend, en zeg ”Three Hurray’s For Socialism”, want bij ons is de zorg niet heel veel slechter, een stuk goedkoper en voor iedereen bereikbaar. Ik word dan aangekeken of ik krankzinnig ben. Ik wil niets ten nadele van de Amerikaanse medische praktijk zeggen. Als ik ooit nog bijvoorbeeld een ingrijpende hersenoperatie moet ondergaan, dan net zo lief in Houston, Texas, dan in Tilburg, Brabant. Bijvoorbeeld. U vindt dat oor van mij misschien een triviale zaak, maar laat ik dan vertellen dat de medici hier het heel serieus namen. Het is nog een heel gedoe geworden. Ik kreeg een polsbandje om zodat ze nog wisten wie ik was als ik doodging, ik moest meer papieren tekenen dan in Nederland gepaard gaat met de aanschaf van een landgoed, en na drie uur wachten duurde de hele behandeling - die mijn huisarts in Nederland vijf minuten kost - drie kwartier (Misschien was het ook wel een erg hardnekkig propje). Er kwamen allerlei bakjes aan te pas om het spoelwater uit het oor op te vangen, toen het klaar was werd mij gevraagd of ik ze mee wilde nemen, ze werden toch maar weggegooid. (Het was me teveel gesleep, maar ze waren vast handig geweest om de sla in te wassen.) Met een vuist vol papier over hoe ik voortaan met mijn oor moest omgaan, stond ik in de late avond weer opgelucht op straat. Ik had 325 dollar moeten betalen. Gelukkig accepteerden ze creditcards.