Het grote ontrafelen
5 JUN 08
Brooklyn, New York Het grote ontrafelen begon meteen na haar speech in New York. Haar vrienden in het partij-establishment vonden haar diva-gedrag helemaal niet grappig. De schijnwerpers moesten op de Nieuwe Grote Man gericht zijn; in plaats daarvan ging alle aandacht naar de persoonlijke zieleworsteling van Hillary Clinton, die en passant haar aanhang nog de illusie gaf dat ze dit nog wel op de conventie kon uitvechten. De scheidsrechter had af afgefloten, het andere team had gewonnen, het publiek begon de tribune te verlaten en Hillary bleef maar op het doel schieten, roepend dat zij meer balbezit had gehad en meer corners, met de bedoeling om nog over een voor haar gunstige eindscore te onderhandelen. Iemand moest naar beneden komen om haar vertellen dat het zo niet werkt. Charley Rangel, een trouwe steunpilaar van Hillary in Washington, congressman voor Harlem, New York, een indrukwekkende zwarte patriarch, was degene die haar publiekelijk liet vallen. Tegenover ABC News: “Tenzij ze wat goede redenen heeft - en ik kan me niets bedenken - dan vind ik dat ze achter hem moet gaan staan, zodat we kunnen doen wat we moeten, zodat we verder kunnen.” Tegelijk werd de gestage stroom van supergedelegeerden naar Obama een kleine vloedgolf. Zelfs president Bush and Condoleezza Rice hadden hem al gefeliciteerd met de nominatie. En wat had Hillary eruit willen slepen? Waarschijnlijk het vice-presidentschap. Maar in het Obama-kamp zijn ze nu blijkbaar zo ver dat ze ruggegraat willen tonen, dat ze zich niet willen laten intimideren en dat Obama zelf wel bepaalt wie zijn running mate wordt. Ze heeft haar kans om elegant een einde aan haar campagne te maken voorbij laten gaan. Vandaag was ze gedwongen om een bericht rond te sturen waarin ze zegt dat ze zaterdag op een event in Washington haar steun zal geven aan de kandidatuur van Obama. Oef. Dat is er uit. De Britse politicus Enoch Powel zei al: "all political lives end in failure."