Michelle

Denver, Colorado Op zo’n conventie kom je iedereen tegen. Tenminste, je loopt de hele tijd tegen mensen op die je ergens van kent, maar je weet vaak niet waarvan. Dat heb je veel op feestjes en het is niet zo heel erg. De Democratische Partij is een van de oudste en grootste en succesvolste politieke organisaties ter wereld, en elke vier jaar houden ze een kolossaal politiek feest. Maar besloten wordt er natuurlijk niks meer. Alles wat belangrijk is, is al lang vastgetimmerd. Dit is alleen nog maar een kroningsfeest. Maar bij een kroning krijgt alles, elk woord, elke beweging een symbolische betekenis. Wie in beeld komt, op welk moment, hoe lang, dat heeft allemaal een bedoeling, niets is meer toevallig. Aan oud-president Carter werd een filmpje besteed met veel blaasinstrumenten in de soundtrack en daarna verscheen hij even met zijn Rosalyn, maar hij mocht niets zeggen. Snel weer weg die man… En er was ook zo’n zonsondergang filmpje over Edward Kennedy, die juist geopereerd is aan een kwaadaardige hersentumor. In dat filmpje bleef hij maar heen-en-weer zeilen met een Onedin-lijn muziekje. Hij verscheen zelf ook, verrassend, en sprak wel, een ontzagwekkende oude leeuw. Vandaag draaide het om Michelle Obama, echtgenote van…een indrukwekkende intelligente en krachtige vrouw. Ze ligt onder vuur bij de reactionaire talkshows en Fox News. Ze zou een “angry black woman” zijn: onpatriottisch, en dat is hier heel erg. Dus vandaag moest ze haar zachte, vriendelijke, vrouwelijke kant laten zien. Eerst was er weer zo’n pastelkleurige filmpje, een soort eindeloze reclame voor Valium, waarin de regisseur haar als een zachte, vriendelijke vrouw toonde. We hadden toen een overdosis overvloeiers en bleven murw achter. Dat is het vervelende van deze conventies. Elk menselijk voelen is professioneel gecategoriseerd, uitgezaagd, gefileerd, schoongewassen, individueel verpakt in bacterievrij plastic, precies in de juiste kleuren uitgelicht en voorzien van passende muziek, zodat niets meer oorspronkelijk, waarachtig of geloofwaardig lijkt. En daarna verscheen ze en sprak, ook met een paar willekeurige stukjes gevist uit de Centrale Catalogus van Bloedeloze Clichés; maar aan het einde brak ze nog wel even lekker door: indrukwekkend en intelligent en krachtig. De ruiten rinkelden. Dat was wel weer verfrissend, iemand die even vertikt iets anders te zijn dan ze is.

Tags: