Patton
3 SEP 08
St.Paul, Minnesota De Republikeinen hebben in St.Paul op het podium een enorm videoscherm. Daarop wordt meestal een Amerikaanse vlag getoond. Iedereen die daar voor staat wordt meteen nietig. Vanavond verscheen daar Fred Thompson en vulde het beeld. Een overweldigend aanwezige man met een grommend verhaal. Hij is, behalve senator en presidentskandidaat ook acteur geweest, en dat hoor je en dat zie je. Heel anders dan Obama of Bill Clinton, geen zonnig optimisme of huiselijke idealisme; bij Thompson vooral grimmige principes en zwaar beproefde karakters; dit was op een heel andere wijze imponerend en overtuigend. Het was ook een griezelig nauwkeurige herhaling van de eerste scčne van de film ‘Patton” met George C. Scott, waar de hoofdpersoon een toneel betreedt met op de achtergrond een enorme Amerikaanse vlag, en dan plastisch beschrijft wat de Amerikaanse soldaten met hun Duitse collega’s zullen doen. Nu begreep ik wat sommigen in Thompson zagen als toekomstig president. Hij was een luie en weinig geďnteresseerde campagnevoerder, maar hij wist hier met gepantserde gravitas voor het eerst enige energie in deze suffende conventie te pompen. Thompson liet zien hoe de Republikeinen hun zaak kunnen bevechten. Maar echt wild zal het bij de Republikeinen niet worden, vrees ik. Het voelt hier gewoon heel anders. In Denver bij de Democraten ronkte de zaal voortdurend van geestdrift en spanning en daar kwam de daverende bijeenkomst in het football-stadion overheen. Obama weet zijn achterban te overtuigen dat als zij het voldoende willen, er een einde komt aan een tijdperk van oorlog en hebzucht en blinde incompetentie. Bij Republikeinen, die door de interventie van Gustav toch al hakkelend op gang komen, overheerst de moedeloosheid over de treurige erfenis van 8 jaar George Bush. Als je Republikeinen hoort praten, inclusief Thompson, dan krijg je de indruk dat er die hele periode een Democraat in het Witte Huis er een potje van heeft zitten maken. Als je de werkelijkheid niet erkent, hoe kun je de kiezers dan overtuigen dat ze veilig op je kunnen stemmen. En, hoewel niemand het hardop wil zeggen, bij de Republikeinen suddert onzekerheid over de keuze van Sarah Palin als running mate. Niet omdat haar dochter op haar 17de een kind gaat krijgen, of omdat Palin mogelijk lid is geweest van de Alaska Independence Party (dat laatste zou zó erg zijn dat ze meteen weer terug de kou in mag), of omdat ze haar positie als gouverneur zou hebben misbruikt om haar zwager te ontslaan, maar omdat ze volstrekt onervaren is op buitenlands gebied. Obama heeft die ervaring ook niet, maar heeft 20 maanden lang het land afgesjouwd om kiezers voor zich te winnen en daarmee recht van spreken. McCain heeft dan nog steeds recht en reden Obama op dat punt als lichtgewicht af te schilderen, maar als hij op een namiddag iemand als opvolger benoemt die hier nog zwakker staat, dan wordt het moeilijk hem serieus te nemen.