Ddr
4 SEP 08
St. Paul, Minnesota Het was een verademing, die Sarah Palin. Ontspannen, grappig, populistisch, vol bravoure, bruisend, star quality. Je kijkt ernaar en je denkt, hier gebeurt iets, zoals je dat ook bij Obama hebt. U denkt misschien dat het alleen maar ballonnen en voetjes van de vloer is op zo’n conventie, maar het is ook eindeloze monotone speeches. Moet nu werkelijk iedereen het levensverhaal van John McCain vertellen? Mike Huckabee was de eerste vandaag die het waagde iets aardigs te zeggen over Obama, en hem feliciteerde met de nominatie, verkregen - zoals Huckabee zei - ongeacht, niet dankzij zijn huidskleur. Dat was ridderlijk en een verfrissend moment in een niet aflatende stroom van geklaag en gezeur. We kregen vanavond het year in review, met de onderweg in de berm achtergebleven presidentskandidaten: de plezierige huiselijke Huckabee, Rudy -kill-them-all-and-let-God-sort-them-out- Giuliani, en Mitt Romney die het talent heeft alles wat hij zegt huichelachtig te laten klinken. Giuliani was op zijn eigen valse lispelende manier ook weer heel erg grappig toen hij heel effectief Obama omzaagde. Verder eindeloos goedkoop gemopper over de elite en linkse media en linkse rechters en de bureaucratie in Washington en belastingen... Maar als ik ook iets vragen mag... Wat in hemelsnaam is er gebeurd al die jaren in Washington toen de Republikeinen het voor het zeggen hadden? Ooit van George Bush gehoord? Gaat iemand hier nu eens uitleggen waarom het zo mis is gegaan, en waarom de Republikeinen het dit keer beter zouden doen? Dat maakt zo’n conventie ook een bezoeking. Ik bedoel, het is best gezellig, en je ontmoet veel mensen, maar de intellectuele diversiteit hier is net zo groot als in de DDR-tijd in de Sozialistische Einheitspartei Deutschlands. Alles is platgetrapte propaganda. Dat geldT zowel voor Democraten als voor Republikeinen. Alleen de Republikeinen hebben na zoveel jaren in het Witte Huis veel meer narigheid die onder het tapijt geschoven moet worden. Een afwijkend geluid wordt niet op prijs gesteld bij de huldiging van John McCain, een man die er trots op is een eigenzinnige dwarsligger te zijn. Dat is bij de Obama's niet anders. Het was het debuut voor Sarah Palin, McCain's running mate op het nationale platform. Niemand durft het hardop te zeggen, maar zij wordt in New York en San Francisco natuurlijk gezien als borderline white trailer trash: meedoen aan miss-verkiezingen, diep-christelijk, anti-abortus, snowmobiles, pro-gun, die toeter van haar op haar hoofd, een dochter van 17 die zwanger is. Maar dat is nu ook juist haar kracht. Zij kan contact maken met mensen die in een heel ander Amerika wonen dan Barack Obama en Joe Biden. Die mensen kan het niets schelen dat een 20 minuten durende fuelstop in Ierland in haar resumé is meegenomen als buitenland-ervaring (verder is ze in Canada geweest en vorig jaar in Duitsland en Koeweit). Dit is een vrouw die een wiel van een pickup kan verwisselen, een eland kan villen, een gezin met vijf kinderen runt, de corrupte top van de Republikeinse partij in Alaska eruit heeft gewerkt en gouverneur is van een staat groter dan Californië en Texas samen. Onderschat haar niet , Sarah Palin.