'Man in The Mirror'
30 JUN 09
Vlakbij de studio van Associated Press in New York, waar vandaan we de ‘kruisgesprekken’ doen (die met dat shot met de lichtreclame van hotel New Yorker en de Amerikaanse vlag), is de meest indrukwekkende electronica-winkel van de VS: de B&H, op 9TH Avenue (cross street = 34ste), een zoemend overvol warenhuis voor audio en video en fotografie en computers, met de nadruk op professionele spullen.
Als u in New York bent, dan moet u hier even gaan kijken. Bijzonder is dat overal bakken met snoepjes staan en de bestellingen worden vervoerd met een soort treintjes op een meter boven je hoofd. En de zaak wordt gerund door een legertje orthodoxe joden.
Muzikale verdiensten
Ik stond hier bij de kassa toen eindredacteur Marja Ros mij belde over het overlijden van Michael Jackson. Donderslag bij heldere hemel. Onverwacht nieuws. Ik vertelde het meteen de man achter de kassa. Zijn verbijstering was nog groter dan de mijne en hij vertelde het meteen aan zijn collega’s. Er ontstond een kleine samenscholing van orthodoxe joden van middelbare leeftijd, allen zeer ontzet over de dood van Michael Jackson en onverwacht goed op de hoogte van zijn muzikale verdiensten.
Bombardement
Ja, dan begin je het een beetje te beseffen dat er iets omvangrijks gaande is. En vanaf dat moment begon er van alle kanten een niet aflatend Michael Jackson media-bombardement: er is geen ontsnappen aan. Uit autoraampjes klinkt alleen Jackson. De opstand in Iran, hoe is dat afgelopen? De hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg? Het politieke gevecht over het CO2 beleid? Geen idee hoe het daar mee staat.
Sleets
Gewaagd misschien dit nu te zeggen: de muziek van Michael Jackson heeft mij nooit geraakt. Ik heb ooit een CD van hem gekocht omdat ik één nummer mooi vond, maar merkte dat het snel sleets werd. En toen ik laatst de laatst overgebleven CD’s digitaliseerde, sloeg ik deze gemakshalve maar over.
Marlon Brando
Misschien is het ook dat ik Michael Jackson toch vooral als afschrikwekkend voorbeeld zag. Iemand die ten onder ging in zijn eigen succes, losgeslagen van de ankers van gezond verstand en relativeringsvermogen. Iemand die in zijn eigen mythe was gaan geloven, een sociaal gehandicapte kluizenaar die zich alleen nog in gestyleerde en geregisseerde vorm aan de wereld kon tonen. De rol die hij zichzelf aanmat in “I’m Bad”, in leer en ritssluitingen verpakt, als een genadeloze en cynische Marlon Brando in The Wild One, was natuurlijk slechts een absurde verkleedpartij. Alleen al dat piepstemmetje, en die kreetjes... You mr Jackson, are no Marlon Brando.
Tralala
En daarna werd het alleen maar erger, met die zuurstokkleurige operette-uniformpjes en handschoentjes en lakschoenen en parasols, al die tierelantijnen en tralala. Was er nu nooit iemand die tegen die man zei: “Lieve schat, zo kun je de straat niet op.”
Volle zalen
Goed. Een van onze vrienden - succesvol cabaretier - snoert ons altijd de mond als we goed bedoelde en opbouwende kritiek hebben, met de opmerking: “Ja, jij! Jij trekt volle zalen!”
Eén van hen
Natuurlijk overdrijven wij journalisten altijd een beetje hoe erg de verslagenheid is. Maar het is ook waar dat Jackson honderden miljoenen mensen emotioneel heeft geraakt, en dat zijn overlijden een streep zet onder zo’n verbintenis. Zelfs al deed hij tot ver over de rand van het absurde pogingen om er vooral zo blank mogelijk uit te zien, toch wordt Jackson massaal door zwarte Amerikanen als één van hen beschouwd. Ook al was hij wat ontspoord hier en daar, toch uiteindelijk een zwart jongetje uit Gary, Indiana (als er ergens een plaats in Amerika een hellhole genoemd mag worden...) who made it big! Op talent, en op karakter. Michael Jackson. Tiger Woods. Oprah Winfrey. Colin Powell. Barack Obama.
Ongepast
Gisteren stonden we bij Madam Tussaud bij Times Square. Daar stond hij in de etalage, in een rood uniformpje, zo echt als hij maar kan zijn, met bleke huid en breekbare neus en ogen die over onze hoofden in de verte kijken, en iedereen maakte snel een foto. Het leek allemaal wat ongepast.
Kippevel
's Avonds bekeek ik de beelden, en hoorde er toen “Man in The Mirror” bij. En ik betrapte mezelf op kippevel.
Naar boven