In de slaventijd, droegen de slaven in Suriname dàt wat ze van hun slavenhouders konden krijgen. Omdat de vrouwen van de slavenhouders vaak jaloers waren op de slavinnen, zorgden zij ervoor dat de slavinnen niet te mooie kleding aanhadden.

Vrouwen droegen meestal een ‘pangi’, een rok van lappen stof. Daarboven vaak niks. Alleen bij feestdagen kleedden veel slavenvrouwen zich mooi aan. Daarbij werden meerdere rokken over elkaar gedragen.

In 1879, na de afschaffing van de slavernij, werd het in Suriname verplicht om het bovenlichaam te bedekken. Daarom trokken de Creoolse vrouwen hun rokken op tot hun oksels en knoopten een band om hun middel. Zo is de koto ontstaan, de klederdracht van Surinaamse vrouwen.
Vroeger was de koto dagelijkse kleding, later veranderde de koto in gelegenheidskleding.

De hoofddoek, de angisa werd in eerste instantie gedragen door slaven om het haar te beschermen tijdens het werken. Daarvoor werden doeken gebruikt die de slavenhouders over hadden. Pas later werd de hoofddoek gebruikt om met elkaar te communiceren; de slaven mochten namelijk niet praten met elkaar.

Het verlenen van een betekenis aan de bindwijze van hoofddoeken is afkomstig uit West-Afrika en deze traditie is door de slaven meegenomen naar de Nieuwe wereld. De angisa spreekt dus een geheime taal die alleen door ingewijden kan worden begrepen.

Enkele voorbeelden van betekenissen:

– wacht me op de hoek
– volg mij
– let them talk
– laat maar waaien
– don’t touch me