In de jaren dertig woedde er een fikse economische crisis in de westerse wereld.

Deze was overgewaaid uit Amerika. Hier was in 1929, naar aanleiding van een crisis in de landbouw en de industrie, de beurs in elkaar geklapt. Geld werd opeens veel minder waard, waardoor de koopkracht zover achteruit ging dat veel mensen opeens onder de armoedegrens belandden. Dit gebeurde op 24 oktober 1929, een dag die de geschiedenisboeken is ingegaan als ‘Zwarte donderdag’.
 
Ook Nederland leed flink onder de crisis. Veel arbeiders waren werkeloos. De overheid probeerde hen te helpen door middel van werkverschaffingsprojecten.

Veel middenstanders hadden grote moeite het hoofd boven water te houden. De overheid probeerde de middenstand te helpen door voorlichting te geven over hoe de winkels weer lucratiever zouden kunnen worden.

Eén van de middelen die hiervoor werd gepromoot, was het gebruik van reclame, bijvoorbeeld het plaatsen van advertenties. Ook het maken van een mooie etalage behoorde echter tot de mogelijkheden.

In de jaren dertig was het doodnormaal dat etalages na sluitingstijd door een gordijn gesloten werden, waardoor de klant niks meer kon zien van de winkel. Een mooie etalage trok echter ook na sluitingstijd klandizie, volgens voorlichtingsbureaus.

In de zuivelbranche werd de voorlichting gegeven door ‘Het Zuivelbureau’. Deze kwamen langs met voorbeelden van etalages en andere advertentiemogelijkheden, zoals het organiseren van ‘kookuurtjes’ met zuivel. Hierdoor konden mensen leren hoe ze zuivel op andere manieren konden gebruiken bij het avondeten. Een voorbeeld hiervan is de ‘gebakken kaasboterham’, wat wij nu een ordinaire ‘tosti’ noemen. In de jaren dertig echter, was dit nog niet zo gewoon.

Drukker, Jan Willem, (1990), Waarom de crisis hier langer duurde: over de Nederlandse economische ontwikkeling in de jaren dertig, NEHA Amsterdam.