Er kwamen examens voor vroedvrouwen en een aantal regels en voorschriften. Zo moesten de vroedvrouwen boven de 25 jaar oud zijn, minstens vier jaar gewerkt hebben als vroedvrouw en geletterd zijn; ze moesten kunnen lezen en schrijven.

De vroedvrouw genoot een groot respect. Het waren ervaren, wijze (vroede) vrouwen van aanzien.  Behalve bevallingen had de vroedvrouw nog een aantal andere taken. Zo moest ze er bijvoorbeeld voor zorgen dat, als er sprake was van een onecht kind, de vrouw de naam van de vader prijsgaf. Anders moest de stad namelijk voor de kosten van de verzorging van het kind opdraaien. Die naam ontfutselde ze, als ze het niet los kreeg, tijdens de barensweeën.
 
Een aantal 'geboorte-artikelen' en hun geschiedenis:

De eerste offciële verlostang komt uit 1720 en was een ontwerp van de Gentse vroedmeester Palfijn. Voor die tijd bestonden er al allerlei versies van de tang maar die bleven familiegeheim omdat het bezit van een verlostang veel geld kon opleveren. Palfijn was de eerste die zijn tang openbaar maakte. 

De stethoscoop werd in 1819 uitgevonden door de Franse medicus René Théophile Hyacinthe Laennec (1781-1826). Vlak daarvoor was men de techniek van het beluisteren van de borstkast-organen gaan gebruiken. Daarbij legde men eerst gewoon het oor op de ontblote borstkast van de patiënt. Om hygiënische en moralistische redenen legde men een zakdoek tussen het oor en het lichaam.

Laennec kwam met het idee om een houten buisje dat eruit ziet als een toeter te gebruiken. Na lang oefenen en na veel patiënten onderzocht te hebben, was hij in staat om op basis van het geluid dat het hart of de longen maakten de ziekte van de patiënt te diagnosticeren.  

De veiligheidspeld werd in 1849 uitgevonden door de Amerikaan Walter Hunt. Maar deze speld had al een voorloper in de oudheid waar de fibula werd gebruikt om kleren bij elkaar te houden.

Tegen het einde van de jaren '50 verscheen de allereerste babywegwerpluier op de markt. Het was een zeer luxe en dus duur product dat bestemd was voor speciale gelegenheden, zoals vakantietripjes of bezoekjes aan familieleden.

De eerste babyluier was gemaakt volgens de traditionele katoenen luier, dus rechthoekig. Het absorberende deel was gemaakt van een aantal lagen tissuepapier (15 tot 20 lagen) en aan de buitenkant was een plastic laagje aangebracht. Verder zaten er nog geen plakstrips op. De totale capaciteit was ongeveer 100 ml, dus het was voor een zeer beperkt gebruik. De aantrekkelijkheid om deze luier te gebruiken was dan ook de mogelijkheid om 'm weg te kunnen gooien, en de eerste wegwerpluier werd dan ook al snel beschouwd als één van de grootste uitvindingen van de mensheid.

Meer info:

Strouken, Ineke (1991), Beschuit met muisjes en andere gebruiken rond de geboorte. Utrecht, Kosmos