Brabant kent een lange traditie van het vertellen van sages en legendes.

In deze provincie waren veel moerassige gebieden, die zordgen voor gassen. ’s Avonds werden die vaak aangezien voor wezens. Maar ook de vele grafheuvels die je in het gebied vond droegen bij aan het duistere karakter. Deze eeuwenoude graven hielden al eeuwen de gemoederen bezig.

In de buurt van die heuvels vond men geregeld kleine stenen pijpjes. Dat is een reden waarom veel verhalen uit deze streek over kabouters gingen. Een typische Brabantse bijnaam voor kabouters is overigens alvermennekes. In de Meijerij, dat een iets rijkere streek was, kwamen deze verhalen minder vaak voor.

Een andere oorzaak voor het ontstaan van veel kabouterverhalen is iets minder fantasievol. In de streek zwierven nogal wat verstoten kinderen rond. Ze werden afgestaan omdat ze het syndroom van Down hadden, zwakzinnig waren of een gebrek hadden. Zij werden hierom niet geaccepteerd door de gemeentes en de kerk. Deze 'outcasts' leefden letterlijk aan de rand van de samenleving, verscholen in de bossen, vaak in de buurt van de boerderijen waar ze geboren waren en waar ze vaak ’s nachts ongezien zwaar werk deden voor wat eten en drinken.

Meer info:
- Ton van Reen, Klein volk. Leven en werken van de kabouter (Breda 2002). Over de échte ‘kabouters’.
- Josien Stehouwer, Verhalen uit de Meijerij (Utrecht 2006).
- Anton van Oirschot (red.), Spokerijen in de Meierij en de Langstraat: sagen, legenden en volksverhalen (Zaltbommel 2001).
- http://www.verhalenbank.nl/lijst_lexicon.php?act=detail&volksverhaal_type=SINSAG%200063