Aan het begin van de Middeleeuwen wisten veel bewoners van West- Europa niet eens hoe de wereld er honderd kilometer verderop uitzag. Laat staan dat ze een idee hadden van de gebieden aan de rand van de (platte) aarde, waar je gevaar liep in een onpeilbare diepte te storten. Nog in de 13de eeuw meldde Jacob van Maerlant in Der Naturen Bloeme dat daar merkwaardige wezens woonden. Sommigen waren eenogen; anderen hadden slechts één been, maar met een voet die zó groot was dat ze hem als zonnescherm gebruikten. Weer anderen hadden zo’n kleine mond dat ze zich met een rietje moesten voeden, of hadden geen hoofd. Ogen en neusgaten zaten in hun borstkas.