Gezonde voeding was een van de problemen tijdens lange reizen op zee. Tijdens zulke tochten, die vaak maanden duurden, kreeg het scheepsvolk vaak last van scheurbuik – naar we nu weten door eenzijdig voedsel en een tekort aan vitamine C.

Toch was de scheepskost in de Republiek, zeker op de oorlogs- en handelsvloot en vergeleken met het buitenland, niet slecht. Zo bepaalde de Admiraliteit van Amsterdam in 1636 dat elk bemanningslid per week recht had op een half pond kaas, een half pond boter en vijf pond brood. Officieren kregen het dubbele. Gedroogde pruimen, citroenen en zuurkool zorgden voor extra vitaminen.Voor de houdbaarheid was het meeste voedsel gerookt, gedroogd of gepekeld.

Scheepswrakken bieden ons, letterlijk, een kijkje in kombuis en kajuit. De 17de-eeuwse scheepskeuken had eenzelfde soort haard als een woonhuis, alleen zonder een ketel aan een ‘haal’want die zou gaan slingeren. Kookpotten en -ketels stonden op een driepoot boven het vuur.

Op de afbeelding zijn wrakvondsten uit diverse VOC-schepen te zien. Duidelijk is dat kapitein, officieren en passagiers aan een rijkvoorziene dis zaten. Voor hen was er soms zelfs vers vlees. Daarvoor werden aan boord wat varkens en kleinvee gehouden. Soms was er aan dek zelfs een kleine moestuin.