Vóór de Tweede Wereldoorlog waren er per streek verschillen in het aantal maaltijden per dag, van drie tot zelfs zes. Pas toen als gevolg van de mechanisering het werk lichter werd, en minder calorieën vergde, kwam geleidelijk het moderne driemaaltijdensysteem in zwang.

In de jaren vijftig ontstond een nieuwe standaard: per dag twee keer brood en een warme hoofdmaaltijd. Haar grootste aandacht besteedde de Nederlandse huisvrouw nog jarenlang aan de zondagse hoofdmaaltijd, met soep vooraf, een duurder stukje vlees en een toetje.

Vanaf de jaren zestig vond op eetgebied een belangrijke verandering plaats. De kruidenier om de hoek moest het veld ruimen voor de supermarkt, met een keur aan etenswaar en een keuze uit vers tot blik endiepvries. Vanuit alle delen van de wereld wordt inmiddels verse etenswaar ingevlogen, van fijne sperzieboontjes uit Egypte tot zongedroogde tomaten uit Italië en kiwi’s uit Nieuw-Zeeland.

De consument houdt zich, meer dan ooit in het verleden, bezig met het dagelijkse voedsel. Maar het gaat, misschien met uitzondering van het bijstandsgezin, allang niet meer om maagvulling; vraag is hoe je minder, gezonder en met een minimum aan tijd toch lekker kunt eten.

Traiteurs, grootwinkelbedrijven, slagers en groentewinkels spelen op die vraag in met voorgesneden ingrediënten of complete ‘versmaaltijden’. Grootste probleem wordt langzamerhand etenswaar te vinden die niet vergeven is van conserveringsmiddelen en schadelijke stoffen, of verkregen is door dieronvriendelijke mestmethoden en genetisch gemanipuleerd materiaal.