Rond het jaar 900 kende ons land een groot aantal piepkleine dorpjes. De boerderijen - sommige wel 25 meter lang - stonden in groepjes bij elkaar.

Voorin de boerderij leefden de mensen, achterin stond het vee, maar het kwam ook voor dat mens en dier in dezelfde ruimte leefden, dat was in de winter in elk geval lekker warm.

In het midden van de woning werd op de lemen vloer een open vuur gestookt. Een opening in het dak diende als schoorsteen. De bewoners van deze dorpjes verlieten hun woonplaats zelden.

Men zorgde zelf voor vrijwel alles wat men nodig had. Echte steden waren er in deze periode nog niet en de Romeinse stadjes waren inmiddels grotendeels verdwenen.