Omstreeks 1700 beschikte het laaggelegen en waterrijke gedeelte van Noord- en West-Nederland over een voor die tijd unieke vorm van openbaar vervoer.

Buitenlanders waren vol lof over de trekschuit die het via een netwerk van trekvaarten een Amsterdammer bijvoorbeeld mogelijk maakte 's morgens vroeg in Haarlem te ontbijten, ‘s middags in Leiden het middagmaal te gebruiken, ‘s avond in Den Haag te dineren en (met een beetje geluk) nog vóór zonsopgang weer thuis te zijn.

En dat elke dag, weer of geen weer, en met vaste vertrek- en aankomsttijden. De trekschuit was vooral bedoeld voor personenvervoer. Wie geld had reserveerde een plaatsje in de roef: een comfortabel ingerichte ruimte met een tafel waarop een kwispedoor en daaromheen een aantal zitplaatsen met kussens. Onder het genot van een pijpje kon er aangenaam geconverseerd worden.

Het gewone volk nam plaats in de open ruimte achter de roef, die zo’n 30 reizigers kon herbergen. Leren flappen, zoals op het model op de foto te zien is, beschermden deze passagiers tegen regen, wind of felle zon. Op de ets: passagiers met bagage gaan in Vleuten aan boord van de trekschuit naar Leiden.