Voor het scheepvaartverkeer waren de grote rivieren ideaal, maar voor het doorgaande landverkeer vormden ze lange tijd een bijna onoverkomelijk obstakel.

Tot ver in de 19de eeuw was het technisch onmogelijk om bruggen zo sterk te bouwen dat deze massa’s kruiend ijs konden weerstaan. In tegenstelling tot nu, met fabrieken en energiecentrales die warm afvalwater lozen en een veel hogere afvoersnelheid door het kanaliseren, vroren de grote rivieren vrijwel elke winter dicht.

Om toch te kunnen oversteken, behalve dan per veerpont, lagen bij drukke passages vlotbruggen die bij het naderen van een schip naar de kant werden gehaald of schipbruggen, met in het midden een gedeelte dat kon worden weggevaren.

Bij het invallen van de vorst werden ze weggehaald, zodat ‘s winters het landverkeer praktisch stillag.

Op het schilderij van Salomon van Ruysdael (ca. 1600-1670) uit 1649 een rivierlandschap met veer. In de steden, zorgden talloze grachtenbruggen voor problemen omdat de op- en afritten meestal aan de steile kant waren.

Bij veel stadsbruggen hadden zich dan ook sterke mannen geposteerd die tegen een geringe vergoeding zware karren over de brug hielpen trekken.

Hieronder een gefantaseerd stadsbeeld met ophaalbrug uit de 17de eeuw op een schilderij van Jan van der Heyden (1637-1712).