Bij de verkaveling van Oostelijk Flevoland, in 1957, werd uitgegaan van slechts twee dorpen (Biddinghuizen en Swifterbant), een kleine stedelijke gemeenschap (Dronten) en één stad: Lelystad. Meer dorpen werden door het toenemende autobezit niet nodig geacht.

Waren Noordoostpolder en Oostelijk Flevoland vooral bestemd voor de landbouw, bij Zuidelijk Flevoland speelden ook andere overwegingen een rol, zoals de recreatie.

Slechts de helft van de grond werd gereserveerd voor agrarische doeleinden. Het zuidwestelijke deel werd aangewezen als stedelijk gebied (Almere), in het zuidoostelijk gedeelte werd bos aangeplant. Het noordwestelijk deel van de polder werd min of meer bij toeval (de natuur was de mens te snel af) een natuurgebied: de Oostvaardersplassen.

Dorpen waren niet meer nodig; bijna iedereen had inmiddels een auto en kon dus naar Lelystad, Almere of Amsterdam.

Op de foto rechtsboven leggen grondwerkers in 1943 sloten aan in de Noordoostpolder.

Op de foto onder: de hyper-efficiënte verkavelingsstructuur van Oostelijk Flevoland.