Zij hadden het geleerd door een aantal jaren mee te lopen met een ervaren leermeester. Met aderlaten en het zetten van bloedzuigers in veel huizen stond de pot met bloedzuigers binnen handbereik hadden de chirurgijns weinig moeite.

Meer problemen hadden ze met het verzorgen van wonden. Onbekend met het verschijnsel infectie maakten zij de zaak vaak alleen maar erger, zodat er uiteindelijk niets anders op zat dan de etterende ledematen te amputeren. Terwijl de chirurgijn zijn tangen in het vuur legde (om de bloedvaten te kunnen dichtschroeien) werd het slachtoffer volgegoten met drank en met een prop in de mond vastgebonden in een stoel.

De beste chirurg was degene die vervolgens cito, tuto et iucundo (snel, trefzeker en opgewekt) zaag en mes wist te hanteren.

Het bovenstaande schilderij is getiteld Voetoperatie van Isaack Koedijck uit circa 1645.

Op de onderstaande afbeelding behandelt een dorpschirurgijn een hoofdwond op een 17de-eeuwse afbeelding van François Verwild.