AfleveringenCorrie van Schaik (dagboek)
Categorie: Oorlogsgeweld-
PersoonsgegevensNaam Corrie van Schaik (dagboek) Nationaliteit Nederlandse Categorie Oorlogsgeweld VideoZeeland zwaar getroffen Door een gebrek aan manschappen kiezen de geallieerden er bij hun aanval op Zeeland voor gebruik te maken van hun superieure vuurkracht. Dat gaat ten koste van de burgerbevolking en hun huizen. Dagboek Corrie van Schaik. Bron: De Oorlog, deel 6 (3 min 5 sec.) -
PersoonsgegevensNaam Corrie van Schaik (dagboek) Nationaliteit Nederlandse Categorie Oorlogsgeweld FotoRinie en Corrie van Schaik Bron: Privécollectie -
PersoonsgegevensNaam Corrie van Schaik (dagboek) Nationaliteit Nederlandse Categorie Oorlogsgeweld FotoFragment uit het dagboek van Corrie van Schaik: 'Het is niet houdbaar meer.' Bron: NIOD
Tijdens de hevige strijd op Zeeuws-Vlaanderen eind 1944 houdt Corrie van Schaik een dagboek bij.
In haar woonplaats, in de buurt van Biervliet, was de situatie even uitzichtloos. De oorlog, die al meer dan vier jaar bijna abstract was geweest, en vooral op grote afstand, was nu in het eigen dorp, in de eigen straat. Corrie van Schaik schreef de hele tijd op wat ze meemaakt, daar op Zeeuws-Vlaanderen:
‘Het is niet houdbaar meer. De granaten vallen reeds bij onze woning. In allerijl hebben mijn vader en mijn verloofde vanmorgen heel vroeg de duiker onder de weg in orde gemaakt. Met ons allen zijn we daarin gevlucht.
Het is een erg primitief verblijf. We zitten gewoon op een brede plank boven de modder. Moeder heeft een petroleumtoestel en een pan bruine bonen meegebracht om zodoende voor mondvoorraad te zorgen. Alles wat boven de grond leeft wordt doodgeschoten.’
De hele dag horen ze aanhoudend geronk in de verte. Later begrijpen ze dat het de Canadezen zijn, die met amfibievoortuigen aan land zijn gegaan, vier kilometer van ze verwijderd.
Maar ze blijven maar in de vuurline. En vader Van Schaik, die smid van beroep is, wordt geregeld door de Duitsers uit zijn schuiplaats gehaald – hij moet klussen voor ze doen:
‘Vader heeft de hele dag voor de Duitsers moeten werken onder vallende granaten. Ze haalden hem gewoon onder de duiker vandaan om hun paarden te beslaan of hun wapens te maken.’
Het beleg duurt lang, het belang van de haven van Antwerpen is voor beide partijen bijzonder groot. Op 12 oktober 1944, na een week felle strijd, schrijft Corrie van Schaik:
‘Er zijn vandaag, naar ons later werd medegedeeld, 4500 granaten in drie kwartier in onze omgeving afgeschoten. Vanavond telden ze veertien brandende boerenschuren. Het granaatvuur is nu zo hevig dat je elkaar niet meer kunt verstaan. Op enkele meters afstand blaft de hele dagen een granaatwerper waar de vliegers naar schieten.
Bovendien staan overal in onze nabijheid kanonnen te schieten. We hebben mijn grootmoeder, die 86 jaar is, bij ons. Vanwege het hels kabaal is ze totaal buiten haar zinnen geraakt en weet ze niet meer wat ze doet. We moeten haar dag en nacht in de duiker vasthouden.’
Als de strijd enigszins luwt en de Duitsers uit Zeeuws-Vlaanderen zijn verdreven kan de familie Van Schaik op een gegeven moment naar huis terug.
Dat huis blijkt eerst zwaar beschadigd – en later komen er dertig Canadezen in te wonen. Na enig soebatten mag de familie Van Schaik met vijf personen in één klein kamertje van het eigen huis slapen. Er verdwijnen veel spullen uit de smederij, want de Canadezen kunnen alles gebruiken.
En de kleren van vader Van Schaik, die in een koffer zaten, zijn ook verdwenen – de vuile kleren van de Canadezen zijn achtergebleven als ze begin november verdergetrokken zijn. Corrie van Schaik verzucht, aan het eind van haar latijn:
‘Nu we weer alles kunnen nasnuffelen nadat de Canadezen weg zijn blijkt er ontzettend veel gestolen te zijn. Alle sieraden, zoals armbanden, gouden colliers, ringen, broches, horloges en fototoestellen enz. Verder koppen en schotels, bordjes, messen, vorken en lepels, alle foto’s van mijn zus.’
