• De Oorlog
• Personen
• ir. Soekarno

Lettergrootte AAA

In 1927 richtte hij, met anderen, de Partai Nasional Indonesia (PNI) op. Eind december 1929, tijdens een van de grote arrestatiegolven waarmee de Nederlands-Indische regering de opkomst van de nationalisten wilde keren, was hij ook opgepakt. Wapens had de politie in zijn woning niet gevonden, wel heel veel papieren, brieven en boeken.

De arrestaties leidden tot grote vreugde bij het merendeel van het Nederlands-Indische establishment. De hoofdredacteur van het Algemeen Indisch Dagblad-Preangerbode gaf zijn commentaar van die dag de kop ‘Het Keerpunt’. Hij schreef:

‘Inderdaad hoopte de brandstof zich op, begon het ontvlambare materiaal reeds te smeulen en was maar een kleine vonk nodig geweest om de vlammen te doen uitslaan, te doen oplaaien in een verzengende gloed. De regering blééf lijdelijk toezien. Maar gelukkig: gisteren heeft de regering toegeslagen. Gisteren heeft de regering geregéérd!’

Soekarno werd vooralsnog niet verbannen, hij zou een proces krijgen, in Bandoeng.

Wie was hij eigenlijk? Hij was in 1901 in Soerabaja geboren; zijn vader, een moslim, behoorde tot de lagere Javaanse adel, zijn moeder kwam van Bali. Soekarno wilde Nederlands leren, en ging daarom, de laatste klassen, naar een Nederlandse lagere school en daarna naar de vijfjarige HBS.

Hij schreef zich vervolgens in op de Technische Hogeschool in Bandoeng. Niet omdat hij per se een ingenieursloopbaan nastreefde, maar omdat de TH de enige vorm van hoger onderwijs in Nederlands-Indië was.

Toen hij in 1926 met uitstekende cijfers afstudeerde, had hij al een groot politiek en sociaal bewustzijn ontwikkeld. Hij wilde een architectenbureau beginnen, maar hij werd al snel volledig in beslag genomen door de PNI, de partij waarmee hij de emancipatie van de inlander wilde bevorderen en de weg naar onafhankelijkheid van zijn land wilde gaan verkennen.

Zijn grootste kracht was zijn redenaarskunst. Hij liet soms opmerkelijke stiltes vallen in zijn betoog, zo schreef historicus dr L. de Jong:

‘Hij kon die stilte geruime tijd laten voortduren totdat de op hem geconcentreerde aandacht als het ware een geheimzinnige communicatie had doen ontstaan tussen zijn toehoorders en hem, de man op het spreekgestoelte. Dan pas verhief hij zijn stem, langzaam en nadrukkelijk eerst, sneller en meer bewogen later.

Hij koos woorden die ook de eenvoudigsten konden begrijpen en vlocht in zijn betoog bij voorkeur gemakkelijk aansprekende beelden in , ontleend aan de wajang-verhalen die aan zijn gehoor van jongsaf bekend waren.’


Bron:
*Lambert J. Giebels, 'Soekarno. Nederlandsch onderdaan. Biografie 1901-1950' (1999)

• Personenoverzicht