• De Oorlog
• Personen
• Cor Ouwehand

Lettergrootte AAA

Ten aanzien van de wilde dieren was wegvoeren geen reële optie. Ze moesten worden gedood, maar Ouwehand vertrouwde dat niet toe aan het Nederlandse leger. Hij deed het zelf, zo liet hij na de oorlog noteren:

‘Onder het geronk van de nog altijd overvliegende Duitse machines, begeleid door het donderende afweervuur, maak ik de zware gang langs de roofdierenverblijven, mijn zenuwen zo goed mogelijk beheersend om de dieren niet nodeloos te doen lijden. Een voor een vallen mijn leeuwen, tijgers en beren...’

Ouwehand kon het niet over zijn hart verkrijgen ijsbeermoeder Maxie, die net twee jongen had geworpen, neer te schieten. Hij liet haar achter, met enig voedsel.

Toen hij op 15 mei de zwaar beschadigde dierentuin weer betrad, zag hij tot zijn grote vreugde dat Maxie en haar jongen de slag om de Grebbeberg hadden overleefd. Zij vormden de trots van het park dat in 1942 weer openging en tijdens de oorlog opmerkelijk veel publiek trok. De schade was groot meldt het Dordrechtsch Nieuwsblad eind 1940:

'Toen hij er Woensdag 15 Mei weer terugkwam, zag het dierenpark er tragisch uit; het was een chaos geworden - een woestenij.

Half klauterend, half struikelend trok de heer Ouwehand over de paden, vol met gaten en bergen takken en hij bekeek, diep onder den indruk, de opengereten hokken, de smeulende muren der gebouwen, de doode dieren.

Het splinternieuwe kantoorgebouw, de magazijnen en dienstwoningen, alle aan den voorkant van het park gelegen, waren geheel verwoest - alles droeg de sporen van den hevigen strijd.'


Bronnen:
*Robert Jan de Boer, 'Ouwehands, een dierenpark in oorlogstijd' (Boom 2004).
*'Ouwehands Dierenpark' (Andere Tijden)

• Personenoverzicht