De vele geluidssporen die er bij een paar seconden beeld horen: de trein komt aanrijden, er is een fluit, een stationsaankondiging, Rob springt de trein in, omgevingsgeluid - enzovoort, enzovoort.

Het begint er op te lijken. De afgelopen tijd zijn er echte geluidspecialisten aan de slag gegaan. Het meeste archiefmateriaal is destijds zonder geluid opgenomen. Dat wordt er nu alsnog bijgemaakt. Wel 40 extra laagjes, of sporen zoals het in jargon heet. Keurig weergegeven op het computerscherm bij Paul Gies.

Een auto die voorbij komt is wel het meest eenvoudige geluid. Nee, dan het het gewapper van Japanse en Duitse vlaggetjes in kinderhanden. Heel fraai. Er is een echte ‘gerauschmacher’ bezig geweest. Een Nederlands woord is daar niet voor – wij lenen het woord uit het Duitsland. Daar is het een echt beroep.

Allerlei geluidsproblemen die we zelf bij de opnames hadden, worden nu recht gestreken. De eeuwige verkeersherrie in Indonesië wordt her en der wat minder, de voorbijrijdende trein krijgt juist weer een extra accentje.

Het geluid wordt door de computer grafisch weergeven. Dit is de stem van Rob - niet meer dan een paar seconden.

Ik heb de afgelopen dagen blij verrast geluisterd. Af en toe vond ik een effect net iets te nadrukkelijk, of juist te zacht. Dat is gewijzigd. En het blijft bijzonder om te merken hoeveel invloed geluid heeft op de inhoud, hoe nauw dat luistert. Film is niet alleen maar beeld.

Gerda Jansen Hendriks