17 maart 2009
Atik en Rob bestellen lunch

Atik en Rob bestellen lunch

Eerst het uitzicht over Bandung, vanaf de hoog gelegen wijk Dago. Dan op zoek naar een aardig eettentje. Dat dient als decor voor de introductie van Atik als de Indonesische collega van Rob. Dan kan ze later in de aflevering zonder verdere uitleg als tolk in beeld komen.

Het wordt lunch in een klein Balinees tentje. De eigenaar vindt het filmen prima. Het gaat zelfs zo ver dat hij de bestelling wel opneemt, maar het eten niet brengt.

‘Het was toch alleen voor de film’, reageert hij verbaasd als we vragen waar het eten blijft. Hij wil ons niet op kosten jagen. Reden te meer om met z’n allen bij hem te eten.

In de middag door naar de erebegraafplaats Leuwigajah. Hier liggen veel verzamelgraven van mensen die in uithoeken van de archipel in de Japanse kampen zijn omgekomen.

Rob loopt weg bij Leuwigajah

Rob loopt weg bij Leuwigajah

Rob staat er midden tussen en vertelt iets over het karakter van die kampen. Het decor is idyllisch – bergen en palmen. De informatie van Rob precies het tegenovergestelde.

Leuwigajah ligt in de garnizoensstad Cimahi, of Tjimahi, zoals het vroeger werd geschreven. In de Nederlandse tijd was het ook een legerplaats.

Verzamelgraven op Leuwigajah

Verzamelgraven op Leuwigajah

Ik had graag die militaire continuïteit willen laten zien. Heb dat opgegeven toen paar weken geleden echt duidelijk werd welke ellenlange procedures er nodig zijn om toestemming te krijgen voor het filmen van een kazerne.

Ziekenhuis Cimahi

Ziekenhuis Cimahi

We filmen wel het grote ziekenhuis van Cimahi. Het werd in de oorlog gebruikt om zieken uit de vele omringende interneringskampen een beetje op te lappen. De afdeling voorlichting van het ziekenhuis wil graag meewerken aan ons programma.

Maar ja, zoals bijna alles hier, is ook het ziekenhuis eigendom van het leger. Hun toestemming wil nog niet echt afkomen. We wagen het er op en maken ‘illegaal’ opnames in de paviljoens die het verst van de ingang liggen.

Na een klein halfuurtje komt er een bewakingsman aan, driftig zwaaiend. Maar uiteindelijk blijven hij, en een toegesnelde militair, vriendelijk. We moeten natuurlijk wel het terrein af. Cameraman Jacko verzekert me dat er genoeg shots zijn gedraaid. Mooi.

Zendmasten ter verbeelding van de NIROM

Zendmasten ter verbeelding van de NIROM

Nog één uitzichtje, voor het donker wordt. Onze chauffeur weet wel een plek. Tot mijn verbazing belanden we op een terrein vol zendmasten. Ik weet niet beter dan dat zoiets bijna overal ter wereld verboden terrein voor camera’s is. De bewaker ter plekke vind het best dat we het uitzicht filmen.

En passant draaien we natuurlijk ook die zendmasten. Voor de oorlog was de NIROM, de Nederlands-Indische omroep, het communicatiemiddel bij uitstek in het uitgestrekte koloniale rijk. Ik gebruik straks stukjes uit hun uitzendingen. De hedendaagse masten komen dan goed van pas.

Gerda Jansen Hendriks

<< Terug naar overzicht

 
18 maart 2009 | Nanda

Wat een prachtige verhalen weer, dames! Ik heb ze met veel plezier gelezen! Leuk om te volgen hoe het er daar aan toe gaat! Succes nog en veel plezier!
Tot volgende week! nanda


 
19 juni 2009 | Kitje Demmink

Ben heel benieuwd naar jullie uitzending deze herfst!
Mijn vader, Wim Demmink was nieuwslezer en programmaleider bij de NIROM. De exacte data weet ik niet, maar in ieder geval vanaf eind jaren 30 tot de sluiting van de zender, na de inval van de Jappanners, toen internering volgde. In 1946 zijn mijn ouders naar Nederland gegaan, waar ik werd geboren. Het geboorteland van mijn moeder trok blijkbaar zo, dat ze toch weer terug zijn gegaan naar Indonesie, waar mijn vader opnieuw bij de radio werkte. In 1950 zijn we weer naar Nederland gegaan. Ik heb nog wel foto\’s – helaas geen geluidsmateriaal. Er waren wel wat lakgrammofoonplaten, die je van binnen naar buiten toe moest afdraaien, maar die zijn verloren gegaan.
Beste groet, Kitje Demmink


 
19 juni 2009 | Kitje Demmink

Nog even een tweede reactie: Wij zijn in april en mei naar Indonesie geweest en ook op zoek gegaan naar ijkpunten in het verleden. Door toeval kregen wij een papiertje aangereikt met het telefoonnummer van iemand die misschien iets wist uit de Nirom-tijd. Het nummer gedraaid en we kregen de heer Brotoksumo aan de lijn (bijna vlekkeloos Nederlands sprekend en prima Engels), die zich mijn vader \’maar natuurlijk herinner ik mij meneer Demmink – heel goed zelfs\’ nog voor de geest kon halen. Meneer Brotoksumo is inmiddels 88 jaar jaar, golft nog 3x per week en is eigenaar/directeur van een televisiestation in Djakarta. Hij vertelde dat hij in juni naar Engeland zou reizen en ook bij ons langs zou komen. We zullen zien – ik vond het in ieder geval heel bijzonder om iemand te ontmoeten die (als technicus)nog met mijn vader heeft gewerkt. groet, Kitje Demmink


/>