Rob aan tafel met Soekarno

De Japanse admiraal Maeda droeg de Indonesische nationalisten tijdens en vlak na de oorlog een warm hart toe. In zijn woonhuis, een royale villa in art deco stijl, werden in augustus 1945 verschillende besprekingen gehouden.

Nu is het een museum. Klassiek Indonesisch: verschillende scènes worden uitgebeeld met behulp van levensgrote poppen. En zo kan Rob aanschuiven bij het overleg tussen de heren Soekarno, Hatta en Subardjo.

Op de tafel een bordje: niet aanraken. We doen even net of we dat niet begrijpen. De beheerder doet of hij niks ziet. Bij het afscheid vraagt hij toch nog bezorgd of we het museum wel een goede naam geven. Ik denk van wel.

Door naar de wijk Cideng. Dat is een van de woonwijken die in de oorlog dienden als interneringskamp voor blanke vrouwen en kinderen. Toen lag het aan de rand van Batavia. Nu hoort het bij het centrum van de stad.

Atik in gesprek met meneer Arifin

We gaan langs bij meneer Arifin, het lid van de wijkraad die ik in december heb gesproken. Hij vertelt opnieuw honderduit over de geschiedenis van de buurt. Atik doet het interview.

Gisterenavond hebben we nog een discussie gehad over deze aanpak. Is de tolk wel of niet in beeld? Meestal is dat niet het geval, maar ik denk dat het in deze serie wel mooi is als de kijker ziet dat Rob in gesprek met Indonesiërs hulp krijgt van Atik als Indonesische journaliste.

We doen het zo later op de dag ook bij meneer Isa, de beheerder van het monument voor de onafhankelijkheidsverklaring. Maar eerst is er nog een kleine ramp bij meneer Arifin. Tijdens het interview valt de elektriciteit uit.

Terwijl er wordt gezocht naar de oorzaak, beginnen de vissen in zijn grote aquaria ernstig naar lucht te happen. Ik vrees het ergste. Gelukkig komt er een tijdelijk oplossing via een enorme verlengkabel op haspel van een van de buren.

Bij het monument van de onafhankelijkheidsverklaring is meneer Isa vol grapjes. En hij laat weer met verve zien hoe groot het al lang geleden afgebroken huis van Soekarno was.

Yfke bezig met ‘the making of’

Researcher Yfke heeft haar eigen kleine videocamera bij zich. Haar opnames zijn bestemd voor de ‘making of’ van De Oorlog die straks op de website zal komen. Yfke tekende in het verleden ook voor de ’making of’ van Andere Tijden, dus het wordt vast mooi. Ook hierover trouwens discussie.

Rob is gewend dat er een camera op hem staat. Wij, dat wil zeggen de cameraploeg en ik, niet. Kan je nog wel alles zeggen als er steeds kans is dat het wordt geregistreerd?

Net als met ‘echte’ programma’s staat en valt dit met vertrouwen in de maker. Ik weet dat Yfke ons niet belachelijk zal maken.

Gerda Jansen Hendriks