De heer en mevrouw Sukotjo

Het is zondagochtend en ik vertrek rond acht uur naar majoor-generaal b.d. Sukotjo. Hij woont in het zuiden van Jakarta.

Blijkbaar genieten de inwoners van Jakarta van de betrekkelijke rust op de wegen; overal zie ik fietsende families en kinderen op straat. De helft van de drukke straten is vandaag beschikbaar voor ontspanning.

Bij de heer en mevrouw Sukotjo word ik vriendelijk ontvangen. Mevrouw Sukotjo spreekt mooi Nederlands en biedt mij cake uit Surabaya aan. Ook meneer Sukotjo spreekt zeer goed Nederlands. Hij is inmiddels 81 jaar oud en blijkt een goed geheugen te hebben, net zoals zijn vrouw overigens.

Ze vertellen beiden over de inval van de Japanners in 1942 en de angst die vooral hun ouders hadden. Mevrouw Sukotjo vertelt dat ze van haar vader met opgestoken haar ‘als een dessa-meisje’ in de keuken moest gaan zitten omdat vader bang was dat ze zou worden meegenomen.

Meneer Sukotjo vertelt dat hij zich in 1943 meldt voor het vrijwilligersleger maar dat hij niet wordt toegelaten omdat hij te jong is. Dat vindt hij erg jammer want hij wil graag vechten tegen de Japanners.

Maar zodra de oorlog is afgelopen meldt hij zich weer en komt hij terecht op de kadettenschool. Met vuur vertelt meneer Sukotjo over het verlangen voor de onafhankelijkheid van Indonesië te strijden.

Hij weet zich nog diverse spannende situaties te herinneren. Over hoe hij schoot op een Nederlander en hem miste bijvoorbeeld. Hij lijkt er nog steeds spijt van te hebben. Het vechten voor de Merah-Puti, de rood-witte vlag van Indonesië, is een groot goed.

Een aangename ochtend met interessante verhalen. We spreken af dat we vrijdagmiddag langskomen voor een interview met de camera erbij.

De cameraploeg en Rob Trip en Gerda Jansen Hendriks zijn aan het filmen in de wijk Cideng. Voorheen Tjideng, de wijk in Jakarta waar in de oorlogsjaren In 1942 werd het door de Japanners ingericht als interneringskamp voor vrouwen en kinderen.

Gerda heeft in december 2008 al bekeken waar er gefilmd kan worden. Ik ga er naar toe en tref iedereen vlak voor een school.

Yfke Nijland