In de 16de en 17de eeuw stond bij de meeste Nederlanders vaak vis op het menu. Het gewone volk at veel kabeljauw en (zure) haring; dienstboden kregen van hun mevrouwen regelmatig zalm voorgezet.

Een Engelse reiziger – maar die had het ook maar van horen zeggen – bracht zelfs het verhaal in de wereld dat het personeel in Dordrecht weigerde vaker dan twee keer per week zalm te eten.

De armen aten veel mosselen en gerookte bokking, een geconserveerde haring die bekend stond als ‘armelui’s spek’. De dichter Jacob Westerbaen bezong al in de 17de eeuw een lekkernij die we ook nu nog kennen: blanke haring met een gesnipperd uitje.

Op het schilderij Visstilleven behalve de dode vissen ook een doorzicht naar het strand. Het doek is van A. van Beijeren en dateert uit de Gouden Eeuw.