In 1960 hadden nog maar 22 Turken en drie Marokkanen een geldige werkvergunning; in 1966 waren die aantallen opgelopen tot respectievelijk 7.000 en 5.500.

Daarna zijn ze snel gestegen; in 2000 woonden in Nederland 290.000 Turken en 240.000 Marokkanen. Veel Turken en Marokkanen kwamen op eigen houtje naar Nederland.

Ze hadden hier familieleden of dorpsgenoten die woonruimte regelden (foto) en de overheid was gul met werk- en verblijfsvergunningen omdat ze meende dat hooguit acht procent zou blijven.

Het verlangen naar terugkeer bleek echter gering. Ook remigratieregelingen hadden weinig succes. Vijftigplussers konden terug met een levenslange uitkering, mits ze hun verblijfsvergunning inleverden; mensen onder de vijftig kregen een overbruggingsuitkering en geld voor verhuizing en levensonderhoud gedurende de eerste maanden.

Eenmaal terug waren ze echter niet meer verzekerd voor ziektekosten, hadden ze een visum nodig om hun kinderen in Nederland te bezoeken en was er geen weg meer terug. De Remigratiewet van 1999 is iets royaler.