De taxichauffeur die mij vanmorgen naar het Nationaal Archief brengt vertelt dat er vandaag geen moessoenregen komt. “No moesson today”. Het is al heel wat dat ik het even over het weer kan hebben, want de meeste chauffeurs spreken geen woord Engels. De ritten zijn dus doorgaans conversatieloos. (meer lezen…)
Vandaag naar het Nationaal Archief van Indonesië. Het ligt ongeveer een uur rijden van het hotel af; de taxichauffeur kan het eerst niet onmiddellijk vinden maar uiteindelijk dan toch.
Van het Nationaal Archief in Den Haag heb ik een brief bij me waarin staat dat ik kom en wat ik graag wil zien. Dat blijkt goed te werken. (meer lezen…)
Vandaag gaat collega Gerda Jansen Hendriks handen schudden met mensen van het ministerie van Cultuur en vertrek ik naar Jakob Vredenbregt. Gerda sprak met hem in december 2008 in Jakarta.
Hij is 82 jaar, cultureel antropoloog, schrijver, kunstverzamelaar en laat met veel genoegen zien wat voor bijzondere kunst hij door de jaren heen verzameld heeft. (meer lezen…)
Bij het vertrek op Schiphol zondagavond komt chef geschiedenis Ad van Liempt ons uitzwaaien. Hij was ook bij de allereerste draaidag van de hele serie.
Ooit heeft een krant hem omschreven als de beste eindredacteur van de Nederlandse televisie. Dat zit hem dus ook in dit soort dingen. (meer lezen…)
Eerst naar Menteng Pulo, het ereveld voor Nederlandse oorlogsslachtoffers in Jakarta. De directeur hier, Peter Steenmeijer, haalt me op. Vertelt veel over dit ereveld. Het ligt midden in een woonwijk in Jakarta, tussen hoge flatgebouwen. Dure grond dus. (meer lezen…)
De dag begint bij Rosihan Anwar. ‘Republikeins journalist’, zoals hij verschillende keren over zichzelf zegt. Hij is nu 86, maar vertelt nog altijd goedvol over het begin van zijn loopbaan. Die dankt hij indirect aan de Japanners. (meer lezen…)
Een dagje treinen. De ervaring heeft me geleerd dat je vanuit de trein veel mooiere vergezichten hebt dan vanuit de auto. Auto = weg = bebouwing = reclame. Dat is wereldwijd zo en Indonesië blijkt geen uitzondering.
Het wordt heen en weer naar Bandung – waar ik gisteren nog was. Maar het is volgens Atik vanuit Jakarta het mooiste stuk met de trein omdat je halverwege de bergen ingaat. (meer lezen…)
Vanmorgen met de auto vanuit Bandung recht naar het noorden. Tocht door bergen en theeplantages. Doel is het strand waar de Japanners zijn geland, eind februari 1942. Dat gebeurde op verschillende plekken aan de noordkust van Java.
Ik heb gekozen voor Eretan Wetan. Het is een vissersdorpje, het komt in geen enkele toeristengids voor en er is een mooi verhaal over van de Nederlandse ambtenaar Van der Plas. (meer lezen…)
In de middag twee gesprekken. De eerste met meneer Kian Wie Thee, Chinese Indonesiër, econoom, en vooral heel aardig. Ik heb voor een aflevering van Andere Tijden al eerder contact met hem gehad, maar bezoek hem nu voor het eerst thuis. ‘Mijn kleine huisje’, zoals hij het noemt ligt in een redelijk rustig buurtje.
Het eerste wat meneer Thee mij laat zien is een schoolfoto, op de achterzijde de datum: 4 oktober 1941. Hij is zes, staat linksboven. De meeste andere jongetjes zijn blank. Het is een Europese school, waar hij als Chinese jongen toch op kon omdat zijn eigen vader onderwijzer was. (meer lezen…)
Jakarta is een miljoenenstad en dat betekent dat anderhalf uur in een taxi zitten helemaal niet uitzonderlijk is. Leuk is anders. De ochtend begint nog dichtbij, bij het Istana Merdeka, ofwel het Vrijheidspaleis. Weer zo’n heel bekend plaatje uit de koloniale tijd. Toen zetelden hier de gouverneurs-generaal.
Atik heeft verteld dat het Istana op zaterdag- en zondagmorgen open is voor publiek. Ga op tijd, waarschuwt ze, het is altijd druk. En het is een verplichte rondleiding, je kan niet alleen ronddwalen. (meer lezen…)